Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 1: Frankrijk - Zuid-Nederland - Noord-Nederland

Oe de pās̄ters in vloindere zainge keune! (Gent.)

Nieë, jonges, da keune z'elders azuë nie! In Vloindere moette komen, om te uëre zainge! Doir ên z'en stemme ois en klōkke. In 't en zain gieën leugens: et stoit in de boeke gedrukt, īn 't es woir uëk.

'k Zal der ūlder twiee of drai veurbeeldekes van geve, īn uërdieëlt dan zelve, of gūlder et azuë keunt.

Ne pāster van Straipe zong ōp ne Zondag in de dorpskīrke de misse. Ois-e-jai op 't einde gekome wās, īn den Benedicaomus Domino zong, deet-e-jai zain stemme zuë veel geweld an, dad er twieë aingels van bove van den aaitort⁽⁵⁾ noir beneen taaimeldege īn de nekke broike.

Op de zelfste maniere ee ne pāster van Elverdainge, en dorp, dad uëk

(5) Aaitort, onter, altaar.

[p. 35]

in da chewest licht, mette miserere nobis nen Got ten voidere, die van boven an de vaaite⁽¹⁾ van de kīrke haing, noir beneen gezonge.

Uek leze m'in de kronaike van d'abdaie van Affligem, dad ieën van de loiste apten ieëns ne gloria in excelsis mē zukke kracht eed aaitgebracht, dan⁽²⁾ der viere van de gruëtste en zwoirste kandelêrs met kīssen īn al van den aaitort zain gedondert.

'K êwe stoin, dan ze nievers azuë en keune zainge!

Prof. J.F.J. Heremans.

(1) Vaaite (Fr. voûte), gewelf.

(2) Dan, dat-(e)n, dat. Dezelfde verlenging als b.v. in 't Groningsch: ‘Ik geleuf, datten ze zeik bin.’