Verzameld werk (2 delen) (1951-1952)

Verzameld werk (2 delen)

(1951-1952)–J.H. Leopold– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 255]
aant.II
[pagina 256]
[Dien morgen was zij moe en zwaar] DIEN morgen was zij moe en zwaar en talmende opgestaan en had met achteloos besef haar dagelijksch doen gedaan. Zij ging verloren door het vertrek met ongevoelde schreden, behaspelende dit en dat, verschikkende zonder reden. Als plotseling met een vreemd gevoel zich iets in haar bewoog en een nieuwe en wondere zekerheid haar door de gedachten vloog, en met een diepere ademtocht was zij even neergezegen en toefde een oogenblik totdat zij zich zelve had herkregen. en in trots en in deemoedig zijn boog zij het hoofd ter neer en fluisterde met toegevenden mond ‘zie uwe dienstmaagd, Heer.’

[pagina 257]
[Zij waren bij vallenden avondstond] ZIJ waren bij vallenden avondstond gedoken in de schuur: met ernst en bleek zijn was voor haar gekomen het zware uur En hadden tastende in het stroo een zachtere plek gezocht en zij had zwijgend zich neergelegd en had niet meer vermocht. En lag geduldig met knippend oog en de klamme handen open wachtende wanneer het wezen zou met vreezen en met hopen. En na den arbeid en vermoeienis en eindelijk harde nood, was kalmte gekomen en groote rust waar alles in weg vervloot. Hij was in zorgen om haar geweest met doeken en met strooken en had geholpen en af en toe, in het donker een woord gesproken. Nu beiden verzonken in rust gelegerd op den harden grond en bij hen het kindje met nog een snik op den droef geplooiden mond.
[pagina 258]
En in het dommelen van nanacht en het zwevende van zijn zin zien beide in schemer een zelfde iets dat toewenkt en neemt hen in met glansen en als met lichtafschijn komt het kindje hun voor te staan zien zij naar dit levende daar dit nieuwe aanvang, dit eerst begin van waar, van waar? O heilig wonder voor hun ziel beseffen dat hier bereid O ondoorgrondelijke overdracht deel van de oneindigheid.

[pagina 259]
Voor Tokkelsnaren 1 Waar de bij zuigt, zuig ik mee, lischbloem is mijn slapensstee; dan, wanneer de nachtuil krijt, op een vleermuisrug ik rijd achterna den zomertijd, glunderend, glunderend is mijn bestaan onder den bloeienden tak voortaan. The Tempest 2 Weg, neem weg dien lippenmond, en zijn zoeten leugen-eed, oogenlicht als morgenstond, die den dag misleiden deed; maar mijn kussen, breng ze weer, breng ze weer, zegels, ach niet bindend meer, ach niet meer. Measure for Measure 3 Hoor, hoor, de leeuwrik zingt in 't blauw en Phoebus maakt zich op en drenkt zijn paarden met den dauw der kelken pereldrop; de goudsbloem met een lonkenblik opent zijn oogenknop met alle ding, dat kostlijk is, o liefste mijn, sta op, sta op! sta op! Cymbeline

Vorige Volgende