De kleine Indiaan

[p. 21]

[Jawahe gefopt]

In een dorp niet ver in de Coppename-rivier had de gemeente het voornemen een van de prachtigste kerken te bouwen. Er werd een commissie in het leven geroepen. Aan de commissie werden er tekeningen gezonden. Alle waren het tekeningen die door vermaarde architecten waren opgestuurd. Er verstreken maanden zonder enig resultaat. Geen der ontwerpers kon naar tevredenheid van de commissie een tekening indienen. De commissie was ten einde raad en loofde tenslotte een prijs uit naar wens of keus van de ontwerper. Op een zondagmorgen, na de kerkdienst, wilden de mensen weten hoeveel ontwerpen ingediend waren. Zij konden zich niet indenken dat niemand het gelukt was een aanvaardbare ontwerp te leveren.

Een eenvoudig geklede jongeman betrad de voorplein van de kerk. Hij hoorde, toen hij langs liep, waarover een groepje het had. Hij was nieuwsgierig en bleef op een afstand van de groep staan. Zij hadden het over het ontwerp dat nog niet ingediend was naar de zin van de commissie. Hij liep naar de groep toe en vroeg waar hij een commissie-lid kon spreken. Ze keken op en vroegen of hij nieuw was in de omgeving. Hij werd naar de voorzitter van de commissie verwezen. De jongeman wrong zich door de menigte. Het gelukte hem voorin te komen en vroeg om een onderhoud met de voorzitter. ‘Wanneer kan ik U helpen’, vroeg hij aan de vreemdeling. ‘Wel’, zei de vreemdeling, ‘Ik ben nog geen half uur in het dorp. Ik heb vernomen dat de commissie onder Uw leiding bezig is tekeningen voor een kerkgebouw verzamelt. Tot nogtoe is er geen bevredigende bij heb ik vernomen. Zou ik het mogen wagen een ontwerp te maken. Alvorens een aanvang te maken wil ik weten welke prijs uitgeloofd is. Verder moet ik een ruim vertrek ter beschikking hebben. Alle benodigdheden moeten er zijn.

De voorzitter gaf hem te kennen dat hij alles wat hij nodig had zou krijgen. Hij zou ongestoord zijn werk kunnen uitvoeren. Enkele mensen zouden hem ten dienste staan.’ Indien je een tekening naar tevredenheid kan leveren mag je vragen wat je wilt. De vreemdeling barstte in een onbedaarlijk gelach uit. De dorpelingen die dichtbij stonden en hoorden wat de voorzitter gezegd had keken verbaast naar de vreemdeling. Hij hield plotseling op met lachen. ‘Het-

[p. 22]

geen dat ik als beloning voor mijn arbeid wil hebben is datgene die als eerst het gebouw zal betreden wanneer het afgebouwd is.’ zei de vreemdeling enthousiast. De hele commissie stemde in met het voorstel. Geen enkel ogenblik hebben zij erbij stilgestaan om hun gedachten over de eis van de vreemdeling te laten gaan. Hij kreeg alles dat hij nodig had en toog aan het werk. Na een maand leverde hij de tekening in. Voor hij vertrok herinnerde hij de leden zich aan hun woord te houden. De vreemdeling vertrok zonder dat men wist waar hij naartoe ging. Bouwmaterialen werden af- en aangevoerd. De bouwmeesters kweten zich goed van hun taak. Na zestien maanden stond het bouw gereed. Uit verschillende streken werden de vooraanstaande geestelijken uitgenodigd.

Het feestcomite was druk bezig met het versieren van het dorp. De orkesten en zanggroepen oefenden haast elke dag. Op de dag van de inwijding wilden zij goed voor de dag komen. De bouwcommissie realiseerde zich dat het een overeenkomst was aangegaan met een vreemdeling. Enkele dagen voor de inwijding meldde hij zich aan bij de voorzitter. Hij was er om zijn beloning in ontvangst te nemen. De voorzitter bleef kalm toen de vreemdeling hem vroeg wanneer de opening zou geschieden. Hij dacht: ‘Het kan niet zomaar iemand zijn die om zo'n ding vraagt. Ik moet er wat op vinden. Stel je voor dat de eerste bezoeker het gebouw betreedt en dan als beloning dient.’

Een dag voor de inwijding nodigde de voorzitter enkele jagers uit en vroeg ze een-buffel voor hem te vangen. Heel vroeg werd de buffel in de kerk gestopt. De voorzitter stuurde Jawahe een boodschap. Jawahe die niet langer op zijn beloning kon wachten haastte zich naar de kerk. Firobero liep in het gebouw hoopjes te maken. Bij het zien van Jawahe begon Firobero op en neer te rennen. Tenslotte wist Jawahe zich over Firobero meester te maken. Het was een onophoudelijk gebrul in de kerk. Toen het stil werd deden de arbeiders het gebouw open. Zij zagen dat het hart van Firobero uit het lichaam gerukt was.

Jawahe had zich deerlijk in de mens vergist. Hij dacht heel gemakkelijk aan een mensenhart te komen. Weest onder alle onstandigheden goed voor elkaar. Laat Jawahe jou geen domme dingen influisteren. Als je toch luistert zal je later berouw hebben terwijl er geen redding meer is.

[p. 23]