Poëtische werken. Deel 12. Mengelpoëzy. Deel 4: Gedichten, zoo oude als nieuwe

[p. 279]

Herderskout.

Herder.

'k Heb voor uw heg zoo lang gestaan

O schoonste schoone van het land!

Zie, liefjen! zie my vriendlijk aan,

Reik gunstig my uw poez'le hand.

Ei wees niet stug, en laat my in,

My, die bier kwijn van teed're min.

Herderin.

Indien gy langer daar blijft staan

Te gluren over hek en heg,

Dan schuil ik achter 't groen der blaên,

Dan duik ik in 't gebloemte weg:

Ga heen! ik wil uw bruid niet zijn:
Ik lach met min en minnepijn.

Hy.

Wat zoudt gy schuilen, liefste schat?

Die bloemen worden ras geplukt:

[p. 280]

 

Niet lang verbergt heur nijdig blad

 

De schoonheid, die mijn hart verrukt.

 

Zy.

 

Dan schuil ik achter 't kreupelbosch,

 

By hinde en reebok, ginds in 't woud.

 

Hy.

 

Ras komt een jager op u los:

 

Hy weet waar zich de hinde onthoudt.

 

Zy.

 

Dan duik ik in 't verkoelend bed

 

Des bergstrooms, by de goudforel.

 

Hy.

 

Geloof my, liefste! 's visschers net

 

Verschalkt de vlugge zwemmers wel.

 

Zy.

 

Dan kies ik 't eenzaam klooster my,

 

En slijt mijn dagen in gebeên.

 

Hy.

 

Ras knielt een monnik aan uw zij,

 

En bidt gy langer niet alleen.

 

Zy.

 

Dan strek ik, ziek en afgemat,

 

My op mijn bed tot sterven neêr.

 

Hy.

 

Of daar geen biechtvaêr by u zat,

 

Die 't hoofdje u steunde, trouw en teêr.

[p. 281]

 

Zy.

 

Dan wijk ik naar een beter oord,

 

Waar liefde my niet langer plaagt.

 

Hy.

 

Daar staat Sint Pieter aan de poort

 

En laat my tot u, lieve maagd!

 

Zy.

 

Dan dwaal ik als een star omhoog

 

En zwerf door 't luchtruim, vrank en vrij.

 

Hy.

 

Daar blijf ik u, aan 's Hemels boog,

 

Bestendig, als een wolkjen by.

 

O wees niet stug, en laat my in,

 

My, die hier kwijn van teed're min.

Uit het Provencaelsch.