Poëtische werken. Deel 12. Mengelpoëzy. Deel 4: Gedichten, zoo oude als nieuwe(1867)–Jacob van Lennep– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 276] [p. 276] De weifelende ezel. 't Was op een zonnigen zomerdag, Dat tusschen twee schelven hooi, Een Ezel vlak in het midden lag: Wat lag er die Ezel mooi! Eerst keek hy rechts, toen keek hy links, En scheen maar niet te weten - Zoo geurig toch was elke schelf - Van welke hy zoû vreten. Toen hy ten lesten, droef genoeg, Met wijden mond aan 't balken sloeg: Hi ha! hi ha! hi ha! En toch lag hy zoo mooi Tusschen twee schelven hooi. Hy stak er beide zijn ooren omhoog, En keek er al heen en weêr. Aan weêrszij blonk hem het voêr in 't oog, En streelde de reuk hem zoo zeer. [pagina 277] [p. 277] Och, keus geeft angst, en hy begon Te rillen als een wezel En toonde zich in allen deel Een dwazen dommen ezel. En onophoudlijk ging hy voort Te steunen met een droef akkoord: Hi ha! hi ha! hi ha! En toch lag hy zoo mooi Tusschen twee schelven hooi. Hoe jammer, dat hy dus tot zijn schaê Het uurtjen voorby liet gaan! Die dwaasheid kwam ook - het bleek weldra - Ons Ezeltjen duur te staan. Of was 't niet dwaas en ezeldom, Dat hy bleef honger lijden, Wijl hy niet wist, aan welke zij Hy 't eerst zijn keus zoû wijden? Tot dat ten leste Jaap, de boer, Van ver vernam zijn luid rumoer: Hi ha! hi ha! hi ha! En er heenreed heel mooi Om de schelven met hooi. Ons Jaapjen bedacht zich waarlijk niet Maar laadde 't hooi op zijn kar. [pagina 278] [p. 278] Weg reed hy - en Langoor bleef in het verdriet En dacht: ‘Wat was ik een nar! 'k Zal nooit voortaan, wat ook gebeur', My zelf dus noodloos plagen, Nog midden in den overvloed Gebrek en armoê dragen.’ Toen stond hy op en liep van daar Al zuchtend met een luid misbaar: ‘Hi ha! hi ha! hi ha! En ik lag er zoo mooi Tusschen twee schelven hooi.’ Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij