Poëtische werken. Deel 12. Mengelpoëzy. Deel 4: Gedichten, zoo oude als nieuwe

[p. 274]

De twee grasmaaiers.

Twee Grasmaaiers zaten by Muiden aan 't strand:

De zon ging in 't westen reeds onder:

Daar dreef met den springvloed een vaatjen naar land;

En 't dunkte hun beiden een wonder.

‘O Jemie!’ riep Harmen: ‘wie hat das ferwacht?

Jetst holden wir feest, Kot peware!

Jetst meugen wir trinken tie kantschliche nacht:

Dat isser een faatjen met klare.’

‘Ter Tyfel!’ sprak Hans toen: ‘het faatjen is ticht;

Maor daor is bald raod op, zol 'k meenen.

Ich loop naor den Poer: dan sol Trienken, zen nicht,

De gloeiende book mihr wohl leenen.’

Hy gaat en keert weêr: met de pook staat hy klaar:

Maar ziet! naauwlijks boort hy een gaatjen,

Of vindt.... 't was een kleine vergissing voor waar....

Geen klare, maar buskruid in 't vaatjen.

[p. 275]

 

Pof! hoog over Pampus vloog Hans in de lucht;

 

Een been bleef beneden, by Harmen.

 

Maar toch! hy hield trouw, in zijn haastige vlucht,

 

Het vaatjen geklemd in zijn armen.

 

 

 

‘Hei! hei wat!’ riep Harmen: ‘waor geetst doe mit 't vat?

 

Doe maokst me waorempel aan 't schrikken.

 

Kom bald weêr omlaog of ik leup naor de stad,

 

En gao 't den Kommiezen verklikken.’