Poëtische werken. Deel 12. Mengelpoëzy. Deel 4: Gedichten, zoo oude als nieuwe

[p. 233]

De lokken van Selinde.

Mijn ziel, het minnen nimmer moê,
Vliegt pijlsnel naar Selinde toe,

En zoekt haar gouden keten.

O dwaze ziel! zie, wat gy doet;
Gy loopt uw kerker in 't gemoet,

Door yd'le min bezeten.

Zijt ge eens geboeid, geen redding meer;
Ik zie u nimmer, nimmer weêr.

Wat gy een cierlijk hoofdhair acht
En vlechten, die van blonde pracht

En gouden weêrschijn gloeien,

Dat zijn geen vlechten golvend hair;
't Zijn sterke netten, dicht en zwaar.

't Zijn onverbreekbre boeien:

Omsluiten ze u, geen uitkomst meer:
Ik zie u nimmer, nimmer weêr.

[p. 234]

 

Dwaal vrij Selindes boezem rond,

 

Pluk kusjens van baar rozemond,

 

Van oogjens, hals en wangen;

 

Doch ik herhaal het, wat ge ook ziet,

 

De blonde lok verlokke u niet;

 

Want, houdt ze u eens gevangen,

 

Er is voor u geen uitkomst meer,

 

En 'k zie u nimmer, nimmer weêr.

Uit het Latijn.