|
| |
| |
| |
De angst der burchtvrouw.
‘Mijn kleine Paadje, hoort gy wel
Dat aak'lig, woest gedruisch?
O zeg my, blaast de wind zoo fel?
Reeds davert heel het huis.’
- ‘Neen, eed'le Vrouw! maar 't kwam my voor,
Als joeg men 't heiveld af.
't Geschal der horens trof mijn oor
En 't schorre hondgeblaf.’ -
‘Hoe! horens? en in 't holst der nacht?
Hoe! hondgeblaf, wanneer in 't rond
Al sluim'rend, hazewind en hond
De weêrkomst van den morgen wacht?’
Men hoort te middernacht niet jagen
Geen strooper, die zich thands in 't veld,
En zoo naby het slot zou wagen!
Een ydle schrik heeft u ontsteld.
| |
| |
‘Mijn kleine Paadje, hoort gy wel
Dat aak'lig, woest gedruisch?
O zeg my, blaast de wind zoo fel?
Reeds davert heel het huis.’
- ‘Neen, eed'le Vrouw! maar 't kwam my voor
Als joeg men 't heiveld af.
't Geschal der horens trof mijn oor
En 't schorre hondgeblaf.’ -
‘Mijn kind! voorheen werd my verhaald,
Dat, in de nanacht, tot hun straf,
De geesten rijzen uit hun graf,
En 't helgespuis in 't ronde dwaalt.
De vrees komt ook mijn geest ontroeren:
Hoor toe! daar komt het spookenheir!’ -
En by het stijgen dier rumoeren
Steeg de angst der Burchtvrouw meer en meer.
‘Mijn kleine Paadje, enz.
- ‘Neen, eed'le Vrouw! enz.
Op eens daar klonk een woest geschal,
Een schor geroep, een schel gefluit,
Gebriesch, gebas en hoorngeluid,
| |
| |
Dooreen gemengeld over 't dal.
En raat'lend als een vooijaarsdonder
Vervulde 't jachtgedruisch de lucht.
't Beefde al by 't hartontzettend wonder:
De toren schudde by 't gerucht.
‘Mijn kleine Paadje, enz.
- ‘Neen, eed'le Vrouw! enz.
Gehoorzaam aan des jagers fluit,
Hervindt de hazewind het spoor.
Het opgeschoten wild ijlt voort,
De hond vervolgt d'onzichtbren buit.
't Gerucht doet reeds zich flaauwer hooren:
't Verliest zich over 't breede meir.
De kalmte schijnt een wijl herboren.
De schoone vrouw herademt weêr.
‘Mijn kleine Paadje, enz.
- ‘Neen, eed'le Vrouw! enz.
‘Mijn kleine Paadje, uw stemgeluid
Is naauwlijks hoorbaar. Hoe hy beeft!
Ach, 'k ducht, dat my het licht begeeft.
| |
| |
Ik zelve, ik vrees!.... mijn lamp gaat uit. -
Gy weet, met moedige onderzaten
Trok mijn gemaal naar 't krijgsgedrang.
Indien ik u dorst binnen laten!....
Te samen is men minder bang.
‘Mijn kleine Paadje, enz.
- ‘Neen, eed'le Vrouw! enz.
‘Mijn goede knaap! kom spoedig in,
Kom! hoe zoo bloode? Nader my.
Zeg, waarom bloost en stamelt gy?
'k Verzoek het.... doe voor 't minst mijn zin.
Daar, zet u op dat bankjen neder.
Dat arme kind! wat maakt hem schuw?
'k Zag nooit een maagd, hoe jong en teeder,
Zoo schuchter en vervaard als u.
‘Mijn kleine Paadje, enz.
- ‘Neen, eed'le Vrouw! enz.
Dan, weêr verheft zich 't dof gebas:
Weêr ratelt door gewelf en gang
Der hoornen zwaar herhaalde klang.
| |
| |
En trillend dreunt het vensterglas.
‘O heilge maagd! alweêr die horen!
't Gerucht vermeêrt van elken kant.
O! dat ik 't uchtendlicht zag glooren!
Kom nader, knaap! en reik me uw hand.
‘Mijn kleine Paadje, enz.
- ‘Neen, eed'le Vrouw! enz.
Verdoofd was nu de laatste vonk,
Die, onder de asch een wijl bewaard,
Haar rooden gloed wierp op den haard.
De lamp ging uit. De nanacht zonk.
En jachtrumoer en winden zwegen:
En na een lange en bange nacht
Was weêr de zon ter kim gestegen,
Die rust en kalmte met zich bracht.
‘Mijn kleine Paadje, enz.
- ‘Neen, eed'le Vrouw! enz.
En, nu aan 't ochtendmaal vergaêrd,
Spreekt elk van 't geen die nacht weêrvoer.
Nu wordt dat vreemde jachtrumoer
| |
| |
Door ieder op zijn wijs verklaard.
‘'t Was vreemd!’ laat zich de Burchtvrouw hooren.
- ‘'t Was aak'lig!’ zegt de Paadje, en lacht.
‘'t Klonk zoo vervaarlijk my in de ooren,
Dat ik geen oog look heel de nacht!’
‘Mijn kleine Paadje, denk altijd,
Zorg, dat gy morgen wijzer zijt.
Het waken lijkt geen knaap.’ -
- ‘'k Geef, eed'le Vrouw! uw raad gehoor,
Geen hoorneklank my dreunt in 't oor
Noch schaat'rend hondgeblaf.’
|
|
Auteursrechtvrij