|
| |
| |
| |
Feestgroet, aan mijne bruid op onzen huwlijksmorgen toegezongen.
Laat vrij, met halfverkleumde stralen,
De zon van bleeker glansen pralen,
En dekken zich in 't nevelgraauw.
Worde aan de felbestoken plassen,
Daar vloed en springgetijden wassen,
De ontspoelde bedding al te naauw.
Dat, gierend door 't gerimpeld lover,
De stormwind loci met koude borst,
Op boom en heester buit verover',
En strooie dien de velden over,
Hy, voorspook van den wintervorst.
Voor ons, mijn Dierbre! kon by 't rijzen,
De Zon nooit blijder aanzlcht wijzen,
| |
| |
Nooit zaal'ger dag aan 's hemels boog.
Taan, reeds haar gloed aan de oosterkimmen,
Besterv' haar laatste gloor by 't klimmen,
Het schokt ons hart, noch treft ons oog.
Voor ons toch is een zon van zegen,
Een zon, die ons tot vreugde wekt,
En stralen schiet op rozenwegen,
Een zon van heil omhoog gestegen,
Door nevelfloers noch damp bedekt.
Wy hooren geen orkanen naad'ren,
Geen stormgehuil door najaarsblaad'ren,
Geen ademtocht van 't koude Noord.
Wy zien geen stroomen bruischend zwellen,
Door weeringen noch dam te omknellen,
Zich werpen op hun oeverboord.
Want rust des harten, kalme vrede,
Heeft onze boezems zeeg'nend in:
En wat ons 't lot nog rampen smede,
Verhoord, vervuld is onze bede,
De beê der allerteêrste min.
En, moeten gansche duizendtallen
Van geelverdorde bladers vallen,
En langs het afgemaaide veld,
Al draaiend, dwarlend verder streven,
| |
| |
Nog zien wy enk'le bloemen leven,
Ontrukt aan 't buld'rend stormgeweld.
Zoo mogen wy in later jaren,
Als ons de hairvlecht grijst om 't hoofd,
Verheugd, de bloemen nog ontwaren,
Die 's levens lente kon vergaren,
Die 's levens zomer heeft gestoofd.
Die bloemen, ja, zy zullen groeien,
En tot in 's levens winter bloeien,
Door onze zorgen wel gekweekt.
Geen wreede worm, zoo wy 't verhoeden,
Zal, knagend, op haar bloesems woeden:
Geen rampwind, die haar stengel breekt.
De liefde riep die eens aan 't leven,
En kwijnden zy, gebukt in 't stof,
Thands worden zy van druk ontheven:
Den luister zal haar de echt hergeven,
En bloeien doen in schooner hof.
Dies laten wy en hart en oogen
Verheffen naar de Hemelbogen,
En loven, op een dankb'ren toon,
De onleschb're Bron van eeuw'ge Goedheid,
Die ons een uitzicht zoo vol zoetheid,
Vol zaligheên, heeft aangeboôn.
| |
| |
Van Hem, Die de eigen zielsgedachten,
En 't eigen minnend harte ons gaf: -
Van Hem, Dien we onzen Vader achten,
Van Hem slechts, bidden, hopen, wachten
Wy heilgenade en zegen af.
Ja! geef dien zegen, Heer der Heeren!
Die smart in blijdschap kunt verkeeren,
Van Wien alleen al 't goede koomt.
Wy, die ons in Uw naam vereenen,
Vertrouwen, Gy zult ons verleenen
De heil'ge kracht, die van U stroomt;
Waardoor men rampspoed kan bestrijden,
Met ootmoed in zijn lot te vreên,
Geduldig tot uw glorie lijden,
En tot Uw glorie zich verblijden
In voorspoed beide en tegenheên.
|
|
Auteursrechtvrij