Versamelde gedigte

[p. 202]

XXIX

Diep water omring met palmiet, waar die vinke in speel

En rooibekkies nes maak as winter die wêreld verlaat;

Swart water, so donker en sag as die skyn van ferweel,

So stil en bedaard as 'n oumens of kind se gelaat.

Die hoë pop'liere beskadu die rand van die dam;

Die wilgerboom treur oor die leisloot wat loop na die meul;

Maar hier is geen skuilte of dak teen die son as hy vlam

En sonder barmhartigheid brand as 'n bitter en folt'rende beul.

In jare tevore het hier die rivier in sy glorie gestroom

En, trots in sy waatrige krag, hom 'n weg deur die wêreld gebaan;

Met ryke en blarige ruigte sy ru, nuwe oewers omsoom,

En sag op die silwerwit sand met sy spelende golfies geslaan;

Gelok met sy soet suiwer water die bonte juweel van sy kant,

Die wilde visvanger wat fladder in vinnige strale van kleur;

Gestrooi met ongierige golwe die saad van ons blomryke land,

Om later in lente te lewer 'n oes van verlokkende geur;

Geslenter die turf'rige grond deur, die vlakteland oor tot die vlei,

'n Kronkelend', koddige sloot, oorskadu met salie en gras,

Vlak vloeiend, 'n stroompie gemeng met die geel van die gruis'rige klei;

En vlytig die land deur gespoel om orals die klippe te was.

Die Tyd was sy baas; en betower deur son, reën en wind, het sy baan

Verander, verrek en verwar; en sy water het agtergebly

In mod'rige poeltjies en gate deur war'lende water geslaan

In sagte en vetryke grond, wat geen hulp teen sy aanslag kon kry -

'n Swart, diep, palmietgras-omring gat, die seekoei se skuil in die tyd

Toe seekoei en groot likkewaan hier geswem het as heer van die stroom;

Stil water wat dien as 'n spieël vir die son as hy water verslyt

Tot wasem wat reik tot die berge, wat blou teen die hemel staan droom:

Hul droom van die lang-verby tye, toe bokant die bruisende skok

Van wind-opgesweepte seebranders hul rotse die son nog kon soen

En met hulle vaste droë eiland die seevoëls na hulle kon lok

Te rus op hul oeroue klippe, geklee in die seegras se groen.