Versamelde gedigte

XXVII

Outa Adam en ek het gisteraand

By die kruispad 'n spook gewaar:

In die wit maanlig was 'n spookgesig

Met wilde, verwarde haar.

‘Dis Tannie haar spook, wat laaste jaar

Van die galkoors dood is, baas.

Sy sit en wag tot middernag,

Tot die spoke fluitjie blaas;

Dan kruip sy t'rug na die spokeland,

En dan maak sy daar groot lawaai

Oor haar kinders hier wat verjaarsdag vier

By Jiems in die Mieliedraai!’