Ik en mijn speelman

[p. 168]

Zes-en-dertigste hoofdstuk
Waarin ik mij opgenomen zie in den school der familie.

‘Claude,’ schreeuwde mijn vader, terwijl hij vlug als een jongen van achttien uit het zadel sprong, ‘dus heeft die schoft van een struikroover de waarheid gesproken; God zij geprezen.’

En een oogenblik later omknelden mij twee krachtige armen, werd ik zoo heftig tegen de knoopen van een kamisool gedrukt, dat de adem mij werd benomen, en schraapte een stoppelige kin, die in geen dagen het scheermes gevoeld had, tegen mijn wang aan.

Maar even plotseling tuimelde ik achteruit, teruggestooten, en wijdbeens in zijn geweldige rijstevels rees mijn vader dreigend voor mij op, zette met een nijdigen ruk zijn grijsharige pruik recht, werd purper van woede, en overstelpte mij met een stortvloed van scheldwoorden. Een deserteur en een schunnigen landlooper, Absalom en Judas noemde hij mij.

‘En nòg een mijnheer de Lingendres,’ grauwde hij, met een zwaai op de hakken zich omdraaiend, mijn aanrander toe, ‘waarlijk, twee waardige neven.’

‘Wat?’ riep ik verbijsterd: ‘en waarom heeft hij mij dan als een sluipmoordenaar van achter de struiken

[p. 169]

drie keer een kogel om de ooren doen fluiten, en waarom heeft hij mijn hond doodgeschoten, en mij zooeven een el of wat staal tusschen de ribben probeeren te schuiven?’

‘Natuurlijk daarom,’ lachte mijn vader boosaardig, ‘omdat bij ontstentenis van Claude, mijn eenig geborene, niemand anders dan deze mijnheer Victor mijn wettige erfgenaam is.’

In een paar korte, met vloeken en dreigementen gepeperde zinnen vernam ik het gansche verband. Mijn oom, mijns vaders broeder, jaren geleden, om een of andere duistere geschiedenis uitgeweken naar de Nederlanden, zijn dood kort geleden, den terugkeer van zijn zoon, diens bezoek aan het kasteel van Lingendres, waarna hij met een groet en een opdracht naar mij was gestuurd.

‘Mijnheer de Pomponne, je zakboek.’

Over den hals van zijn paard buigend, reikte hij het mijn vader toe. Die vouwde het op de knie uit, en krabbelde er met zijn schrijfstift haastig een paar regels op.

‘Victor de Lingendres voor altijd geschrapt uit mijn laatste beschikking,’ las hij luid.

Eerbiedig borg de intendant het dokument in het omhulsel van wasdoek, dat ik maar al te goed kende, en tegelijk keerde mijn vader zich driftig naar den onterfden bloedverwant.

[p. 170]

Die stond daar doodsbleek met de lippen op elkaar genepen, den degen in de hand.

‘Voort,’ riep de ander, ‘en wie je binnen vijf minuten nog in het oog krijgt, geef ik het recht, om je met de rijzweep te bewerken, als een schurftigen hond met den knuppel.’

En hierbij wees hij op zijn zes grijnzende knechten.

Een seconde later toonde ons de booswicht zijn in den galop dansenden rug, doch voor hij zich achter het kreupelhout onzichtbaar gemaakt had, stak hij een dreigende vuist op.

We zullen hem nog weerzien, heb ik toen voorvoeld.

‘Opstijgen,’ werd er geroepen.

Een van de pikeurs hield een reserve-schimmel bij den teugel vast. Die bleek voor mij bestemd te wezen. Dadelijk zetten wij ons in draf. Aan mijn rechterzijde reed mijn vader, grimmig en recht als een krijgsman, den steek in de oogen gedrukt; aan mijn linker mijnheer de Pomponne, rustig, strak en onbewogen, met zijn door rimpels en litteekens beschreven gezicht, en als een haag daaromheen de gewapende mannen.

‘Vader, vergun mij, dat ik U een verzoek doe, en een vraag.’

Er werd norsch en kort geknikt.

‘Genade voor den dief van mijn plunje, die mij mild behandeld heeft, en dan - welk besluit is over mij genomen?’

[p. 171]

‘Goed,’ sprak mijn vader, ‘den boomtak, dien ik voor het hangkoord al had uitgekozen, zal ik van groen eerst nog bruin laten worden, en wat jezelve dan aangaat, het liefste liet ik je trouwen, morgen aan den dag. Maar er moet eerst nog ergens een knoop worden losgebonden, en daarom ben ik van plan, om je voor alle zekerheid, den tijd van nu tot aan dat huwelijk, tusschen vier deugdelijke muren en achter een venster, met een getralied kruis er voor, te laten zoek brengen. Zie dít eens.’

Hij haalde een brief uit zijn zak met een zegel gesloten.

‘Hier heb je een lettre de cachet, welke in blanco is gesteld, en die ik van mijn vriend, den luitenant generaal van politie, heb gekregen. Ik denk daar jouw naam op in te vullen. En nu heb ik genoeg van je stem gehoord.’

Zwijgend draafden wij voort, de kale, grijze, godverlaten weg lag eindeloos voor ons, en bij elken doffen hoefslag werd ik onherroepelijk een paar schreden verder van Madeleen en mijn verspeeld geluk gevoerd.