Ik en mijn speelman

[p. 123]

Zes-en-twintigste hoofdstuk
Heeft het over een nieuwe poging om het wereldlijk gezag te verschalken, en beschrijft er het welslagen van.

‘Kijk,’ riep Valentijn, terwijl hij door het open venster van ons slaapkamertje uitzag, ‘had jij het gedacht, dat we hier midden in het meer stonden? Het water schuimt op tegen den voet van den muur. Naar de boot te oordeelen, die daar op een paar passen afstands aan den grond zit, moet er een smal pad langs het huis loopen, dat nu door den vloed is overstroomd.’

Hij haalde zijn hoofd weer naar binnen om plaats voor het mijne te maken.

Een stormvlaag zweepte mij den regen in het gezicht. Ik boog mij voorover, nièt om mij van de waarheid te overtuigen van wat mijn makker gezegd had, want een wolk had het licht onderschept, maar omdat een herinnering uit de duisternis opglansde. Ja, terwijl het water mij over de haren en den hals in gutste, herinnerde ik mij de blankheid van een kleine hand, een hand, die de arbeid niet met ruwheid vereelt had, doch die het zachte bed was voor een koningskus, het edele, witte wonder van een hand.

‘Wil je met alle geweld een koud bad nemen, doe

[p. 124]

het dan tenminste niet in vol ornaat,’ lachte Valentijn, gemoedelijk op mijn schouder kloppend.

Boos sloot ik het venster, en begon mij uit te kleeden bij het walmen van het stompje kaars.

Juist hing ik mijn druipende jas tegen den wand op, toen de deur in een zingend geknars werd geopend en er een kleine vrouwenvoet op den drempel verscheen.

En de waarheid volgde op het ongeloofelijke, hoewel in een anderen vorm, dan ik haar mogelijk zou hebben geacht. Immers Madeleen kwam bij ons binnen, gehuld in een reismantel, dien ze tot de kin had dichtgeknoopt, en zij droeg het in een doek gebonden bundeltje der zwervelingen.

‘Ik heb de buitenpoort gesloten,’ zei ze vreemd en afwezig, waarbij ze ons den sleutel liet zien. ‘Van avond hebben ze hier al rondgeslopen. Mijn schuilplaats is ontdekt.’

Luisterend stak ze een vinger in de hoogte, en nu hoorde ik duidelijk, hoe er beneden op de deur werd gebeukt met pistoolkolven.

‘Er is nog maar één uitgang,’ fluisterde ze, naar het in den wind rammelende raam wijzend.

Ze zonk op de knieën en strekte de handen naar ons uit.

‘Eigenlijk geloof ik, dat de eene helft van de wereld zich opgemaakt heeft om de andere te vervolgen,’ mompelde Valentijn.

[p. 125]

Haastig schoot ik mijn rok aan, rukte het venstertje open, slingerde mij den loeienden nacht in, schampte mijn pols aan de steenen, en plonste tot over het middel in het opspuitende nat.

‘Hohei,’ riep ik naar boven.

De maan dook te voorschijn en lichtte ons bij met haar luchter.

Voorzichtig liet Valentijn het meisje aan een laken in de diepte zakken. Ik ving haar op in mijn armen.

Zegt ge, dat ik haar te warm aan de borst heb gedrukt?

Maar als me mijn last dan ontglipt was, en de stroom haar mede had gevoerd?

Dat ik mij weinig gehaast heb, daarvan beschuldigt ge mij?

Maar als ik zelf in mijn ijver het evenwicht had verloren en de vlugheid de veiligheid had bedrogen?

Dat ik mijn wang tegen de hare gelegd heb, beweert ge?

Ja, maar wíe ziet hoe hij gaat in het duister, -en dat een kleine struikeling God mag vergeven.

Ben ik Valentijn niet aanstonds op zijn verwenschte gejammer te hulp geschoten?

Als een bespottelijke vleermuis kleefde hij tegen den muur aan. In een paar tellen had ik hem ook binnen boord geborgen.

Wij wierpen het touw los, wij duwden de vlet van

[p. 126]

den oever. Mijn makker had zich aan de riemen gezet, die ik niet kon hanteeren. Ik had het roer vastgegrepen, en hoosde, met mijn kletsnatten steek als emmer, de bedenkelijk lekkende boot uit. Als laatste groet uit de herberg hoorden wij, dat de poortdeuren met een krakend geraas opensprongen.

Langzaam vorderden wij, oprijzend, neerschietend. Telkens zag ik een golf aan de voorplecht uiteenstuiven en een slanke, roerlooze gestalte kronen met een droppendiadeem.

Hoewel ik bloedde en tot op de huid toe doorweekt was, had ik kunnen zingen van genot. Later heb ik het begrepen, dat we in doodsgevaar hebben verkeerd, maar bij de vaart zelf heb ik geen enkele gedachte geduld, die de kleur van de vrees droeg. De wondermacht van Gods Zoon niet te na gekomen, maar zou er nooit een minnaar over de zee hebben gewandeld, en zou een menschelijk verlangen nooit de golven hebben gestild? Ik wenschte, verlangde, en het onweer rommelde heen aan den einder, het koken der baren bedaarde, en boven ons schenen de sterren weer.

Van heel uit de verte schreeuwde een woedende stem over het beveiligende water.