Ik en mijn speelman

[p. 109]

Drie-en-twintigste hoofdstuk
Een lijkzang en lofrede.

Een ander uitzicht had ik niet, bij het gemelijk en verdrietig achter mijn vriend aan voortslenteren, dan zijn gebochelden rug.

Uren had ik zoo geloopen, samen met twee kwellende gedachten, den gelogen hoofdknik van den koning en den hond, toen ik plotseling Valentijn voor mij uit hoorde mompelen, waarbij hij allerlei onverklaarbare gebaren maakte met een lange, magere hand.

Behoedzaam sloop ik nader, tot ik deze lijkzang en lofrede verstaan kon:

‘O mijn makker, dien ik niet slechts met aarde bedekt heb, maar ook in mijn hart heb begraven, mocht een volgende lente je bed onder de boomen met bloesems versieren, en mocht je uit mij weer in liederen herleven. Maar hoe zal ik een zang vinden, die zuiver genoeg is, om een nederige, als jij bent, te eeren, en om het simpel te zeggen, hoe je in het stroo geboren bent en een god hebt gemaakt van je meester, hoe je brave kop het niet weet, wat je vroolijke staart kwispelt, en hoe je den dood tegemoet loopt, zoo

[p. 110]

rustig als niemand ter wereld en, waar hij je neervelt, de pijn voelt van een bijensteek.

Toen ik met mijn speeltuig door de wereld reisde, heb ik eenmaal kleine knapen in de zee zien baden. Telkens als een breker boven ze uiteenstoof, hoorde ik ze jubelen. Als de klank van hun stem moet de wijs zijn bij de woorden over mijn Tiberius.

Maar jaren zijn als een woekerende schimmel, en wij wonen korter dan de dieren in het paradijs. Daarom vergeef mij, mijn makker, het zingen, dat de helderheid zal missen van je zondeloos oog, steek mij nog eens uit het land van de schimmen een harigen poot toe, en leg maar je kop in mijn handen, en laat ik van je droomen, als ze me pijn hebben gedaan. En amen daarmee, en tot morgen.’

Nog prevelde hij een paar woorden, die ik niet verstaan kon, en dan keerde hij zich om naar mij. Hij wees naar het landschap.

Verwonderd zag ik rond, en meteen voelde ik een brandende schaamte, dat ik in mijn misnoegdheid als een blinde langs die pracht getrokken was. De bodem scheen allengs gestegen en had zich met bloeiende parken bedekt.

Soms straalt er zoo'n bovennatuurlijk licht uit de boomen, de velden, dat je zoudt gelooven, dat je je tusschen de engelen bewoog. Dit hing ook nu om de dingen te fonkelen, en als twee pelgrims trokken wij

[p. 111]

vroom en tevreden langs de bloemen en de stille vijvers verder naar de naaste rustplaats op de bedevaart.

Dit bleek een herberg te wezen. Eenzaam lag zij aan het kruispunt van twee wegen, als een ruiker, dien de bruid vergeten heeft.