Dye hystorien ende fabulen van Esopus

[15] § (109) Die twalefste fabule is vander bye ende van iupiter den afgod die seyt Dicwijlen | ghebuertet dattet quaet datmen eenen anderen toe wenschet. den ghenen selue | toecomt diet eenen anderen toe ghewenscht heeft Gelijc alst blijct bi deser fabule. |

HEt was een bye die iupiter den afgod een stuck honichs offerende ende presen- | terende was. waer af dat iupiter zeer vrolijcken was Ende seyde tot haer be- | [20] gheere van mij tgheen dattu wiltste Ende ic salt dy gheerne gheuen Ende mettien so | badt hem die bye in deser manieren O almachtighe god ic bidde dy dattu mij gon | nen ende gheuen wiltste. dat soe wie daer coomt om te stelen mijn honich Ende dien ic |

[fol. I4r]

dan steecke dat hi terstont doot si ende steruen moet Ende want iupiter die afgod dat men | schelike gheslachte beminnende was so seyde hi tot haer Laet dy ghenoegen. want | so wie daer comt om dijn honich te stelen Ende ghyen dan steect ende int steken dijn steec- | sel daer inne blijft. ter stont dan daer na sult ghi dan steruen want dijn steecsel uwe le | [5] uen wesen sal. Ende aldus soe werdt haer begheer verwandelt tot hare verderfnisse | ende scade Wantmen van gode anders niet bidden noch begheren en sal, dan dinghen | die rechtuaerdich ende eerlijcken sijn ende redelijck |