§ (107) Die thiende fabule van ‘tkijnt dat die scapen hoede ons leert Dat die ghe | ne die ghewoenlijcken is te lyeghen. hoe wel hij bywijlen die waerheyt seyt. men | en ghelooft hem niet Ghelijc als dese fabule vertelt |
HEt was een ionghe die die scapen hoedende was Dwelc dicwijlen riep ende | [5] creet zeer luyde sonder nochtans dat hij enighe sake ofte laste hadde seggende | in deser manieren Helaes comt mi te baten ende helpt mi om goodswillen. want die wolf | wil eten mine scapen Ende als die arbeyders ofte die bouluyde daert ontrent wesen | de die stemme hoerden van desen ionghen soe quamen si hem dicwijlen te hulpe. mer si | vonden dat si dicwijlen quamen te vergheefs ende sonder datter laste was Ende als si sagen | [10] datter gheen woluen en waren soe keerden si weder om op haer werck Twelck dit | kijnt dicwijlen also dede om hem seluen daer mede te vermaken ouermits dat hi alleen | was Ende op een ander tijt soe quam die wolf. ende die ionghe begonste te crijten als hij | ghewoenlijcken was. mer want die bouluyde of die arbeyders meynden dattet gheen | noot noch die waerheyt en hadde gheweest. soe bleuen si een yeghelijck op sijn | [15] werck. ouermits welcke sake die wolf die scapen adt ende droechse wech Daer om | ist datmen niet gheerne en ghelouet den ghenen die van ghewoenten hebben te lye | ghen ende vol loghenen sijn |
Auteursrechtelijk beschermd