Middelnederlandsche dramatische poëzie

[p. 132]

(Ene sotte boerde ende ene goede sotternie).
(Truwanten).

 

(Die vrouwe).

 

⁺Comt voert! den hals moeti breken,

105

Dat dus langhe vasten mijn beesten.

 

Hebdi nu gheweest in feesten?

 

Comt voert! ons vrouwe moet u bedroeven!

 

De maerte.

 

Swicht, vrouwe! laet u ghenoeghen

 

Met dat ic desen bundel draghe.

110

In ginc noit in ghenen daghe

 

Om voederinghe al dus verre.

 

Tonrecht sidi op mi erre,

 

Wat niesent en rustic mine voete.

 

Die vrouwe.

 

Ay hoere, dat men u berren moete!

115

Wat quader trijpsac sidi!

 

De maerte.

 

Vrouwe, waer omme smitti miaant.

 

Sonder verdiente? dats mi leet.

 

Ramp moetti hebben in u sweet!aant.

 

In wil niet versproken sijn.

120

Maer gheeft mi mijn gheldekijn,

 

Dat mi es worden suer ende swaer.

 

Die vrouwe.

 

Keren, hets een quaet jaer.

 

Al soude die duvel alles wouden,

 

Niet langher en willic u houden:

125

Gaet weech, die duvel moet u geleiden!

 

De maerte.

 

Vrouwe, nu willic van u scheiden.

 

Nu hulpt god diet al verleent.

+ 235a

[p. 133]

 

Ende hoe saen benic verbeent,

 

Dat ic ute minen dienste dus scheide.

130

Dat mi brueder Everaet seide,

 

Dunct mi dat ic nu bevinde.

 

Wanneer ic sinen tsau bekinde,aant.

 

Moetic met sire minnen dolen.

 

Ic moet noch gaen te sire scolen

135

⁺Ende haesten mi ter clusen waert. -

 

Hoerdijt, brueder Everaet?

 

Nu benic hier, god gheefts mi vrome.

 

Die brueder.

 

Ay minneken, sijt groet willecome,

 

Nu willic van mijnre clusen scheiden.

140

Achter lande salic u leiden

 

Ghelijc of ghi waert suster Lute.

 

Ic can soe menegerande clute,

 

Dies al die liede niet en weten.

 

De maerte.

 

Wat! brueder Everaet, sidi beseten?

145

Wildi mi leren nu truwanten?

 

Die brueder.

 

Swijcht, minneken, bi allen santen,

 

Truwanten en es ghene pine.

 

Hout, doet ane dese slavine;

 

Ic soude u node qualijc raden,

150

Want bider liever gods ghenaden,

 

Es int lant een goet morseel;

 

Wi selens hebben beide ons deel.

 

Oec sal menich edelen traen

 

Van wine doer ons stroetken gaen.

155

Nu volghet mi, suster Lutgaert!

 

De maerte.

 

Gherne, brueder Everaet!

 

Die brueder.

 

Hulpt god, hoe moede siwi van gane!

 

Want te sente Jans te Latrane

 

Ende te Jherusalem ten heileghen grave

+ 235b

[p. 134]

160

Hebben wi gheweest vele droever dage.

 

Moeten wi doghen in alder tijt?

 

Ay, dat ghi werden moet verblijdt,

 

Wilt mi ende suster Luten gheven

 

Van uwen goede, daer wi bi leven.

165

Brinct ons iet leckers in onse caken,

 

Want gerne waren wi te ghemake.

 

Ghelaten hebben wi alle pine

 

Ende meinen voert truwante te sine.

 

⁺Het hulpt ons alte wel dlorinen.

170

Men vinter noch, die node pinen,

 

Want wi hebben vele ghesellen

 

Beide in clusen ende in sellen,

 

Die de werelt quantsijs begheven;

 

Maer ginghese vollen ofte weven,

175

Si souden bat met selken saken

 

Gode onsen here ghenaken.

 

Maer swesters, baghinen, lollaerde,

 

Si sijn alsoe loei van aerde,

 

Datse qualijc pinen moghen,

180

Maer si drinken wel grote toghen,

 

Als sire connen ane gheraken.

 

Hier met willicx een inde maken,

 

Want ic wel te vele mocht spreken.

 

Die wel doet, en derf ghenen wisch uutsteken.

 

Die duvel.

185

Hoert, ghi heren over al,

 

Ic hebbe bracht inden val

 

Desen brueder met minen treken:

 

Sine heilicheit heeft hi nu besceten.

 

Al draechti nu grau abijt,

190

Het sal noch comen wel den tijt,

 

Dat hi rekeninghe doen sal,

 

Ende sijn brueders groet en smal,

 

Die dus truwanten achter lande

 

Ende eten der lieden sonden ende scande;aant.

195

Dies selen si noch voren singhen

 

Ende in minen ketel springhen.

 

Nota .c.xcvj. v.

+ 235c

126. schiden

199. scheiden - 157. Die brueder ontbr. - 159. Jhrlm

191. rekenighe