|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Jacob van Varelen, en Jongkvrouw Geertruyda de Beer,
Liefjes, die vereend van zinnen
't Heilig huw'lyk zult beginnen,
In dees lang gewenschten nacht,
Na de groetenis en zegen,
Dien gy hebt van elk verkregen,
Wordt dien ook van my verwacht.
Doch ik zal u 't hoofd niet breeken,
Met uw plicht u voor te preeken,
Dien gy zelf van buiten weet,
En van ouwerwetsche dingen
Veel te maalen en te zingen,
Past geen hedendaags poeët.
| |
| |
'k Zal uw ooren niet bedriegen,
Met uw lieflyk voor te liegen,
Hoe ik met myn herdersfluit
Haerlems Herderinne reijen
Vrolyk aan den dans kon leijen;
Wyl die leugen aanstonds stuit.
'k Zal de Bruid geen Kloris heeten,
Op den trant der veldpoëeten,
Noch vertellen hoe ze in 't woud
Haare Schaapjes pleeg te leiden;
Want men laat geen vee meer weiden,
Dat ik weet, hier in den Hout.
Vrage, Wat zult gy dan dichten?
Antwoord, Dat wat meer zal stichten:
Vrage, zal het waarheid zyn?
Antwoord, 't Zal 'er wat na zweemen:
Doch ik meen niet lang te teemen;
Want dat past geen Rethrozyn.
Luister dan na dees historie,
En houd die in uw memorie;
Want ik heb ze zelf gedroomd:
Plag wel eer wat goeds te koomen:
Dichters droomen onbeschroomd.
| |
| |
Cipris, moeder van de liefde,
Die 't Heelal het hart doorgriefde,
Zag ik met haar zoontje, vlug
Op haar zwaanekoets in 't Spaaren,
Met haar minnewichtjes vaaren,
Door de graauwe steenebrug;
Want zy wou Minerva spreeken,
Die den Hemel was ontweeken,
Wyl ze hier een troon van goud,
Zilverwerk en zydelaaken,
Door haar eedle kunst wou maaken,
Schooner dan ooit was gebouwd;
Troon die in deez ryke muuren,
Tyd en eeuwen zou verduuren,
Tot een zegen van de Stad,
Die door kunstig fabriçeeren,
Steekt de waereld in de kleêren,
Voor een overryken schat.
Moeder riep vrou Venus wichtje,
Let eens op dit scherpe schichtje,
Want ik heb iets fraaijs in d' zin:
Eer wy Vrouw Minerf bezoeken,
Moet ik 't Juffertje verkloeken,
Dat gins staat, door kracht der min.
| |
| |
Met liet hy het pyltje vliegen:
Maar hy zag zigzelf bedriegen
Door de koelheid van de maagd,
Die zyn minnepyl niet voelde,
Of op geene liefde doelde,
In het weigren onversaagt.
'k Zal u daar wel voor betaalen,
En in 't kort revengie haalen,
Riep hy voor dit groot affront:
'k Zal 't Beerinnetje wel vinden,
En met duizend knoopen binden
Aan het touw van 't Echtverbond.
Fluks ziet hy Minerf verschynen,
Met haar schietspoel en babynen,
Die 't gezelschap welkom heet,
En om Neefje te tracteeren,
Heete koeken schaft met peeren,
Wyl hy zelden kluifjes eet.
Meutje riep hy onder 't schransen,
'k Zou wel haast myn vel uit dansen,
Zo gramsteurig ben ik tans:
Wil je my uw piek eens leenen
Met jou helm, dan zou ik meenen
Heb ik te avond beter kans.
| |
| |
'k Zal eens aan heer Jacob vraagen
Of hy met my wil gaan jaagen.
Ik moet op de Beere jagt;
'k Meen 't Beerinnetje te vangen,
En den jongeling te langen,
't Schoone goude Beerevacht.
Ja sprak de eedle kunstgodinne,
'k Weet hy smelt door 't vuur der minne,
En hy is dien buit wel waard.
Kolchis mag het vlies bewaaren,
't Goud Beerinnevlies aan 't Spaaren,
Word voor zyne deugd gespaard.
Veele Jazons zou men vinden,
Die 't niet durven onderwinden;
Niets verwint hier dan de deugd,
Diensten en standvastig stryden,
Die als goud de toetssteen lyden,
Welkers glans het hart verheugd.
Hier op ging hy aanstonts vraagen,
Of heer Jacob meê wou jaagen
In het Kenn'merlands gewest:
'k Zal ô bloem der jongelingen,
Sprak hy, vol van moed bespringen
't Kostlyk gulde Beerennest.
| |
| |
Liefde maakt de vryer stouter,
En hy volgde de kabouter,
Die voor 't Beerennest ging staan,
En zo hart begon te schellen,
Of hy 't wou aan stukken bellen,
Zonder weg te willen gaan.
Met ging daar een venster open,
Daar hy voort is ingekroopen,
En hy riep, hier ben ik nou!
Wil u fluks gevangen geeven
In dit zyde net, geweeven
Aanstonds raakte de Beerinne
In het net der zuivre minne,
Die tot nog was vry geweest:
Zy begint haar lief te likken,
En met twee verliefde blikken
Toont zy haar vernoegden geest.
Wakkre Jacob kust zyn Truitje,
Als zyn schat, zyn hart, zyn Bruidje,
En zy toont door 't minne zoet,
Dat zy by geen wreede Beeren
Plagt in Ysland te verkeeren,
Noch in Groenland is gevoed.
| |
| |
Dat zy aan het zilver Spaaren,
Met zyn zuivre deugd zal paaren,
Haare zilverblanke deugd,
En met hem gelyk in zeden
't Spoor der liefde zal betreeden,
Welk der oudren hart verheugd.
Vrouw Minerva hoort den zegen,
Die de liefde heeft verkregen,
Als zy 't bruiloftshuis genaakt;
Zy beloofd de jong getrouwden
Door haar' weefkonst te onderhouden,
Die 'er veel gelukkig maakt.
Schielyk uit den droom te ontwaaken,
Die 'k niet uit te leggen denk;
Wyl zy als de zon zo klaar is,
En ook zonder twyffel waar is;
Dies ik 't paar myn heilwensch schenk.
Weef uw leevenswebbe op aarde
Met de Schietspoel van de trouw:
Dat de goude draad van 't leeven
Uitgerekt worde onder 't weeven,
Zonder knoopen van berouw.
| |
| |
Dat uw Vader en uw Moeder
Dees tot voedster, die tot hoeder,
Lang verstrekken van uw jeugd;
En de Spruiten uit van Varelen,
Eerlang zyn als schoone parelen,
In het goud van hunne deugd.
Vereend in Haer'em den 27sten van Sprokkel maand 1724. |
|
Auteursrechtvrij