De gedichten. Deel 3
(1751)–Pieter Langendijk–
Auteursrechtvrij
[pagina 395]
| |
Inleiding.De Deken van het gild der Goden,
Van ouds genaamd monsieur Jupyn,
Heeft zyn familie op ontboden,
Om dat hy eens wou vrolyk zyn.
Vrouw Juno had een taart gebakken,
Dewyl 't haar liefjes jaardag was,
| |
[pagina 396]
| |
Waar op het alles af quam zakken,
Wat aan die maaltyd quam te pas.
Men zag Madame Venus treeden,
Met God Kupido aan haar hand,
Gevolgd van de opperbaas der smeden,
Aan wien zy was door trouw verpand;
En Mars, de Koning der Sladooten,
Met Bachus, en Sileen, een vent
Die op een beest zat met vier pooten,
Van ooren als een Haas, omtrent.
Alcides leidde Pallas binnen,
Vorst Pluto, Juffrouw Prozerpyn,
En God Apol de Zanggoddinnen,
Die graag in zyn gezelschap zyn.
Saturnus Oom begon te snaauwen,
Waar God Merkuur met Ceres bleef,
Terwyl de vorst der Kabeljaauwen,
Nepthuin, op vogte wolken dreef:
Maar eind'lyk zag men ze ook verschynen,
Waar op men aan de tafel gong,
En Nectar slurpte, 't puik der Wynen,
Tot Bachus van mooij Aaltje zong.
Merkuur juist van den drank wat vrolyk,
Greep God Kupido by een vlerk,
En sprak, al zyt gy nog zo olyk,
Ik ben u echter veel te sterk.
Gy zult dees kerker niet ontspringen,
Ik meen die groote veugelkouw,
| |
[pagina 397]
| |
Voor gy Margreet belooft te dwingen
Tot wederliefde door de trouw.
Kupido lei zyn handjes samen,
En riep, och! och! Merkuurtje Neef!
Gy hoort u waarlyk wat te schaamen,
Wyl ik niet in gebreeken bleef.
Ik bidje wil me tog geen zeer doen,
Heb ik uw Petrus wat misdaan,
Ik zal 't myn leeven nou niet weer doen,
En aanstonds by zyn Grietje gaan.
Doch 'k zou 'er schier op durven zweeren
Dat ik haar hart getroffen heb;
Maar 'k wil 'er graag eens heen laveeren,
Terwyl gy hier blyft aan de fep.
Dat is onnodig sprak Dione,
'k Heb Margaretaas hart geraakt,
En Smids omhelst met vreugd zyn schoone.
De huuwlyksknoop is al gemaakt.
Apol zal met zyn Zanggodinnen,
Tot lof van Bruidegom en Bruid,
Terstond een Tafelspel beginnen,
Zie daar, hy deelt al rollen uit.
Vrouw Venus had dit pas gesproken
Of al de wolken daar omtrent
Begonnen door malkaâr te strooken,
En reezen geestig overend.
Men zag 'er schoone wolkpilaaren,
Verçierd met blinkend sterregoud,
| |
[pagina 398]
| |
En Friezen die uitmuntend waaren,
Met beeldwerk, heerlyk opgebouwd
Doormengd met schoone bloemcieraaden.
De berg Parnas slond in 't verschiet,
Beplant met groene lauwerbladen.
Roemt nu op tooneelen niet.
ô Leidsche en Haagsche Schouwburgisten!
Zwygt van uw schermen boven al,
Waar aan gy zo veel schats verquistten,
Om ergens in een paerdestal
Het Kermisvolk met kunst te streelen.
En gy Vier Kroonen, wyd befaamd,
Byekorfs, en Noordschebosch toonelen,
Apols tooneel maakt u beschaamd.
Mogt hier Graaf Latro zich vertonen,
Hy sprong drie ellen van den grond,
Of liep uit grootsheid op zyn toonen,
Als hy zyn Prinçessin hier vond.
Maar laat ons nu niet meer verhaalen,
My dunkt de goden zyn vergaârd.
Apollo wenkt zyn zangchooraalen,
En Momus speelt voor muizebaart.
Zie daar, de kaersen zyn gesnoten,
Het wolkgordyn word opgedaan,
Elk hou zyn snavel dicht gesloten,
En hoor het spel met aandacht aan.
| |
[pagina 399]
| |
Eerste tooneel.
| |
[pagina 400]
| |
Nyd.
Dien ik hem in 't Latyn of in het Frans te spreeken!
Maar 'k zie Apol, 't is tyd dees reden af te breeken.
| |
Tweede Tooneel.
| |
[pagina 401]
| |
Polimnia.
Hy zag terstond zyn wensch voldaan.
De schoone sprak hem vrolyk aan:
Myn wederhelft, omhels myn leden!
Die deugd en kunst en wysheid mint,
Waar door hy 't hart der Goden wint,
Verkrygt zyn wensch op zyn gebeden.
Euterpe.
Zo zag heer Smids het lieve beeld,
DoorGa naar voetnoot* Engelbrent met lof geteeld.
Hy stond verstomd, als zonder leeven,
En riep daar na verwonderd uit,
ô Hemel! mogt ik haar als Bruid,
Myn hart met duizend kusjes geeven!
Erato.
Kupido stond 'er op een kas,
Of hy een pleisterbeeldje was,
Van Engelbregt met kunst gegoten,
En heeft Marg'reet die schoone maagd,
Op 't onverwagst, en ongevraagd,
Een minnepyl in 't hart geschoten.
| |
[pagina 402]
| |
Thaleije.
Schoon Petrus als Pigmalion
Geen kunstig beeldje beitlen kon,
Hy zal nochtans zyn wensch genieten,
En mogelyk in d'aanstaanden nacht,
Wyl hy de vorm heeft in zyn macht,
Een Jong Poëetje leeren gieten.
Melpomeen.
Gy mint de vreugd, ik deftigheid,
Die elk op 't pad der wysheidt leidt.
De treurtoon klinkt my best in de ooren.
Gy volgt den geest van Cinthia,
Of Nazoos geestryk dichtwerk na;
Maar Konradyn kan my bekooren.
Klio.
Triumf! myn zusters treurt nu niet;
Dewyl de min den rouw verbied.
Triumf! Triumf! plukt dichtlaurieren,
Verdiend in 't strydperk van de min.
Men leid het paar ten tempel in,
Om 't feest in 's hemels gunst te vieren.
| |
[pagina 403]
| |
Urania.
De liefde, en onbesproken deugd,
Bereiden 't paar een minnevreugd
Die pen, penceel noch tong kan maalen.
De deugd die hen ten hemel heft,
De liefde die hunn' harten treft,
Doen hen door de Eendracht zegepraalen.
Kaliope.
De nyd, die de eedle deugd belaagt;
En steets haar eigen vleesch doorknaagt,
Vermag niets op deeze Echtgenote n.
De milde hemel heeft Mar g'reet
En Smids, ontheft van allen leed,
Met zynen zegen overgoten.
Apollo.
Hou op beminde Zanggodinnen!
My dunkt'k hoor onraad! treed naar binnen.
Neen blyf, ik zie 't is God Merkuur.
| |
[pagina 404]
| |
Derde tooneel.
| |
[pagina 405]
| |
Merkuur
Ik zal met uw verlof, Apol,
Dit monster kluist'ren in een hol.
'k Denk noch een ondier op te spooren,
Dat vry veel op zyn horens heeft,
Door waan en laster groeijt en leeft.
Bekend aan zyne Midas ooren.
Apollo.
'k Beveel aan u, en Ceres 't paar,
Dat heden staat voor 't Echtaltaar.
Gaa, zegen hen in Amstels muuren,
Zo bloeij de handel van myn Smids.
Nooit tref de nyd hem met haar flits.
Zyn naam en stam moet eeuwig duuren
|