De gedichten. Deel 3

[p. 367]

Lykdichten.

[p. 369]

Ter gedachtenisse van den heere Andries Schoemaker,

Vermaard kenner en liefhebber der Nederlandsche gedenkpenningen en geschiedenissen.

Is onze vriend deeze Aarde ontvlogen?
Vaar wel onsterffelyke ziel!
Sluit, dierbaar kroost, den vader de oogen,
Wiens deugd en gulheid elk beviel!
Hoe moet die slag de harten treffen,
Van die, die dit verlies beseffen!

Dat treft u dieptst, ô deugdryk bloed!
ô Zoon en dochter, nicht-en neeven!
Door zyn getrouwen raad behoed,
Voor onheil in dit zorgelyk leeven!
Grootvader zweeft, tot rust bereid,
Op vleuglen der onsterflykheid

[p. 370]

 

Na Salems eeuwige landsdouwen,

 

Door Seraffinnen voorgelicht,

 

Daar hy zyn Ega zal aanschouwen

 

Met een verheerlykt aangezicht,

 

Sneeuwit gekleed in 't zalig Eden,

 

Daar zy op goude straaten treeden.

 

 

 

Dus ging hem^(*) Bruin na 's Hemels koor,

 

En and're vroome boezemvrinden,

 

Uit deez' vergank'lyke Aarde voor,

 

Om beter vaderland te vinden;

 

Getrokken door de gulde snaar

 

Van Sions grooten harpenaar.

 

 

 

Maar leeft hy nu in 't zalig leeven,

 

En zien onze oogen hem niet meer!

 

Zyn naam blyft op de tongen zweeven

 

Door Hollands eedle fenixveêr,

 

Het puikjuweel der letterkloeken,

 

Vereeuwigd door zyn Penningboeken.

 

 

 

Schoemakers onvermoeide geest,

 

Te vinden in een stapel schriften,

 

Is 't allergrootste licht geweest,

 

Om 't eeuwig Penningwerk te ziften,

 

En brengen tot volmaakter stand,

 

Ten glorie van het vaderland.

(*) De Vermaarde Zededichter C. Bruin.

[p. 371]

 

Met welken onvermoeiden yver,

 

Heeft hy zyn Penningkabinet,

 

Geopend voor dien eed'len schryver,

 

En 't scherp vernuft beleefd gewet;

 

Dit deed van Loon 's mans vlyt beloonen,

 

Door hem met eeuwige eer te kroonen.

 

 

 

Hoe weidde zyn vernuft altyd

 

In de oudheid van de Nederlanden!

 

Hoe reisde hy met lust en vlyt,

 

En schetste met zyn eige handen,

 

Kasteelen, poorten, dorp-en Stad,

 

Gelyk men ziet op menig blad.

 

 

 

Dus zag men door 's mans kloekheid wasschen

 

Een heerlyk Teken-Kabinet,

 

Om op 's lands oudheid toe te passen,

 

Gehandeld, konstig, êel en net,

 

Door Pronk, in Doorzichtkunde ervaaren,

 

Een pronk der landschaptekenaaren.

 

 

 

Nu is die geest, die vlyt verdoofd!

 

Nu is door arbeid veeler Jaaren,

 

Uw oude vader asgesloofd,

 

En zyne ziel om hoog gevaaren:

 

Strek gy, myn Vriend, zyn braave Zoon,

 

Na hem, uw bloed, een hoofd en kroon.

[p. 372]

 

Leef op zyn spoor ten nut der maagen;

 

Zo zegen u het nageslacht.

 

Leef naar het Godlyk welbehaagen,

 

Steets onderwerplyk aan zyn macht.

 

Smart ons 't verlies van waarde vrinden,

 

By Godt is hulp en troost te vinden.

 

 

 

Men schreijt! maar 't is vergeefsch geschreijd.

 

't Geen sterflyk is moet eenmaal sterven.

 

Noch kunst, noch eer, nog mogendheid,

 

Kan hier de onsterflykheid verwerven.

 

De Fenix schudt al 't onreine af,

 

En vliegt herbooren uit zyn graf.

Overleden, in Amsterdam den 23 December MDCCXXXV.