De gedichten. Deel 3

Ter bruilofte van den heere Francois Vriends, en jongkvrouwe Adriana Margareta van Helmond.

Godt, de eeuwige oorzaak aller dingen,

Die de altydteelende natuur

Beweegt, in eindelooze kringen;

Die aarde, water, lucht en vuur,

Bezielt met wonderbaar vermogen,
Steltons zyn Almacht klaar voor de oogen.

[p. 363]

 

Wat schepzel kon zichzelven scheppen?

 

Of is geschapen by geval?

 

Kan 't uit zichzelf één lidt verreppen?

 

Wie dryft het Aardryk als een bal?

 

Wie baant de wegen de Planeeten?

 

Wie heest de Hemelen gemeeten?

 

 

 

't Is Godt, die alles voort deed komen

 

In maat, getal, en in gewicht;

 

Die dieren, vogels, kruid- en stroomen,

 

Door zon, en maan, en sterren licht,

 

Om 't edelst schepzel te overtuigen,

 

Dat alles op zyn wenk moet buigen.

 

 

 

Gy zaagt zyn' wonderbaar vermogen,

 

ô Vriends! zyn wysheid, zyn bestier,

 

Door 't Zonnestelsel voor uwe oogen,

 

In menig klein onzichtbaar dier.

 

Zo is de heerlykheid des Heeren

 

Uit schepzels, klein als stof, te leeren.

 

 

 

Nog zaagt gy meer verborgenheden,

 

Door kracht van 't voortgestooten vuur,

 

Dat doordringt door des menschen leden,

 

Gelyk een vuurvloed der natuur,

 

Die door een draaijbol voortgedreven,

 

Den wysgeer moet dit denkbeeld geeven:

[p. 364]

 

Dat Godt, de schepper, 't al doet groeijen,

 

Door onbegrypelyk beleid;

 

Dat hy zyn zegening doed vloeijen

 

Van 't middelpunt der eeuwigheid

 

Na 't Aardryk, door zyn Hemelkringen,

 

Daar 't aardsch vernuft niet door kan dringen.

 

 

 

Maar nergens blinkt dat groot vermogen

 

Des Scheppers meer in wondren uit,

 

En houd de zinnen opgetogen,

 

Roemwaarde Bruidegom en Bruid,

 

Dan in het beeld, volschoon van leden,

 

Gevormd na 't Godtlyk beeld, in Eden.

 

 

 

ô Wonder! als de Heer der Heeren

 

Wascht en vermenigvuldigt, sprak.

 

Kon 't aards vernuft, hier wel uit leeren

 

De kracht die in dien zegen stak?

 

Al 't zaad was in één zaad besloten,

 

Daar 't menschdom uit is voortgesproten.

 

 

 

Doch laat ons geen meer wondren zingen,

 

Deeze onuitputtelyke stof,

 

Was eerst voor 't puik der Jongelingen,

 

Een voorwerp, zynen geest ten lof:

 

Nu houd een wonderlyk vermogen

 

Zyn hart en zinnen opgetogen.

[p. 365]

 

Van Helmonds spruit bekoort zyn' zinnen,

 

Die in den bloeij van haare Jeugd

 

Zich door de Liefde ziet verwinnen,

 

Terwyl zy streeft op 't spoor der deugd;

 

Nu brengt de min door haare krachten,

 

Hem duizend wondren in gedachten.

 

 

 

Nu zal hy in het vriendlyk weezen

 

Der uitverkoren' zielsvriendin,

 

Veel stof tot vergenoeging leezen,

 

Door invloed van de reine min;

 

Nu zal de zuivre liefde leeren

 

Twee harten trouw te Electrizeeren.

 

 

 

Moet nu het Zonnestelsel zwichten,

 

Voor 't Stelsel van de nieuwe Maan?

 

ô Neen: zy zullen als twee lichten,

 

Aan hunnen huuwlyks Hemel staan,

 

En toonen wederzyds geslachten,

 

De wondren uit hunn' trouw te wachten.

 

 

 

Nu zal in Haerlems Lustprielen

 

Het Kunstmuzyk der lieve Bruid,

 

't Gehoor des wakkren Bruigoms streelen,

 

Door kracht van Hemels maatgeluid;

 

Terwyl hy haar met zuivre klanken,

 

En reine kusjes zal bedanken.

[p. 366]

 

Dan vloeijt de Goddelyke zegen

 

Van uwe tong, ô Guldemond,

 

Als Paradysdauw allerwegen

 

Op hun geheiligd echtverbond.

 

Godt laat hen op der Vadren smeeken,

 

Van zyn genade niets ontbreeken.

 

 

 

Hy zegen u in uwe kinderen,

 

Zo lang ge op Sions muuren waakt;

 

Hy laat uw yver niet verminderen

 

Die 't harde hart des zondaars raakt;

 

En stryd met waereldsche verkeerdheid,

 

Door wysheid, deugd, en schriftgeleerdheid.

 

 

 

De Godtheid wil u beiden geeven,

 

Roemwaarde Bruidegom en Bruid,

 

Een heilryk en gelukkig leeven

 

Daar 't Hemelsche geluk uit spruit

 

Dat namaals u de vrucht doe smaaken

 

Der liefde, waar in de engelen blaaken.

Vereend. in Haerlem den 27 sten September 1746,