|
| |
| |
| |
Lierzang. Ter bruilof van den heer, Jozua vander Poorten, en jongkvrouw, Hillegonda Josina van Eik.
Bataafsche Zangnimf hef een vrolyk Feestlied aan,
Die tot den hemel reiken.
Verçier uw hoofd nu niet met palm of mirteblaân.
Verkies het Eikenloof voor kraakende Lauwrieren;
En 't heilige çieraad der dapp're Batavieren.
In 't lomm'rig Eikenwoud verscheen 's lands wyze Raad.
Elk bracht ten offerhande
De vruchten van den Lande,
En riep den hemel aan, om zegen voor den Staat.
| |
| |
Bataafsche Zangerés, hoe staat gy opgetogen!
Gy vindt in 't heilig woud
De Lov'ren drillen van een zagten wind bewogen.
Wy zien een schoonen Eik met bloem en loof vercierd.
De winter schynt verdweenen,
En 'k hoor in 't heilig woud de stem van 't pluimgediert.
Ei zie van verre na die Poorten, groen behangen,
Verschynt terwyl ik zing,
Die op de çyter slaat! elk luistert nâ zyn zangen.
‘ô Hemel (heft hy op) ô hemel zyt geloofd!
Ik voel myn ziel ontvonken.
Gy hebt aan my geschonken
Een Schoonheid die myn hart en zinnen heeft geroofd:
EenSchoonheid, om wiens min ik langen tyd moest quynen.
Myn Lief, myn Wederhelft zal hier wel haast verschynen.
Zy schuilt, ik twyffel niet, by ginschen Eikeboom!
Ei, Zoetheid van myn leeven,
Zyt gy daar niet gebleven?
Ei, schaam u heden niet, treed herwaard zonder schroom!
| |
| |
Ik zal in 's Hemels gunst u na 't Altaar geleiden,
In 't reine Bruiloftskleed.
Laat ons vereenigd zyn, om nimmermeer te scheiden!
Zo lang de Hemel u, of my in 't leven spaert,
Zal ik uw heil betrachten,
Wat ons zyn goedheid geeft, en toeschikt op deeze aard.
Speelnootjes laat haar los! wilt gy myn min beteug'len?
Word zy niet voort geleid,
ô Liefde! breng myn Bruid dan herwaard op uw vleug'len!
Hy zwygt. Zyn nimf verschynt. Hy legt de gulde lier
Omhelst die Schoone, teder,
En leidt haar met zyn hand naar Hymens offervier.
De liefde kust het Paar. De minnewichtjes zweeven
Door de Eiken en af en aan,
Een zegenryke galm vliegt door de groene dreeven.
Bataafsche Zangers looft en heiligt deezen Disch,
Van 't Y tot aan de Merwe!
Begroet de Spruit van Terwe,
Die uit een Eikenstam zo schoon gewasschen is.
| |
| |
Schynt dit een wonderspreuk om zinnen te betov'ren.
Ziet hoe die stamboom groeijt,
Van Hemeldauw besproeijd,
En zyne Terwe spruit beschaduwt met zyn lov'ren.
Hy heeft haar met veel zorg belommerd en behoed,
Beschermd voor ongemakken,
En met het sap der deugd van Jongs af opgevoed.
Nu zal die schoone Telg door 's Hemels welbehaagen,
In 't bloeijen van haar Jeugd,
Haar braaven Stam ten vreugd,
Aan Amftels ryken Stroom gewenschte vruchten draagen.
Roer nu ô Bruidegom, ô telg van 't hoog Parnas,
Uw Moeder kroont de haaren
Van u, en Hillegond met edel bloemgewas;
Met bloemen van de deugd, die blinkende Amaranten,
In 's Hemels gunst geplant,
Ziet groeijen om deez' Disch in uwe bloedverwanten.
Uw achttal Broeders en twee Zusters, die verheugd
Den milden Hemel smeeken,
Dat niets u moge ontbreeken
Om in den Echten staat te bloeijen door de deugd.
| |
| |
Koom aartig Knaapje, dat by Roozenburgs prieelen
Neem deel in deeze vreugd, met vrienden en gespeelen.
Myn Zangnimf geeft aan u een bloemkorf in de hand
Bestrooij daar mê de wegen,
Die 't lieve Paar betreedt in 't vruchtbaar Aemstelland.
De hemel schenk aan U, gelukkige Gepaarde,
Den Stervelingen ooit geschonken heeft op aarde.
Vereend in Amsterdam 29 in Slagtmaand 1740. |
|
Auteursrechtvrij