|
| |
| |
| |
Likoris herderszang, ter bruilofte van den heere Gerard Hugaart, en jongkvrouwe Femina Heems.
ô Kenmerlandsche duinvalbeeken,
Die in het dartlend Spaaren vloeijt;
Die beemden met uw daauw besproeijt,
En 't visje schynt in min te ontsteken,
Terwyl de blyde leeuw'rik zingt,
Om de eedle Lentemaagd te onthaalen,
Als voorbô van de nachtegaalen,
Met zang die door de wolken dringt.
Ei! wilt na myne Veldfluit hooren,
Die mooglyk door het klappend riet,
Dat groeijt aan Spaarens eedlen vliet,
| |
| |
Likoris klinken zal in de ooren.
Likoris die op zang belust,
't Klaauwier slaat met den dans der vingeren,
En elk doet op 't geluid verslingeren,
Die luistrend aan haar zyde rust;
Die Nimfen met haar Hemelzangen,
Door haaren schrandren geest gedicht,
In Haarlems groene dreeven sticht,
En 't hart door de ooren weet te vangen.
ô Bronlief die in 't Spaaren zwemt!
Hebt gy Likoris niet vernomen?
ô Ja! ik zie de Zangnimf komen,
Terwyl ge uw blonde lokjes kemt.
Zy is omringd van maagdenreijen,
Amintas leid haar by de hand,
Daar 't heilig vuur op 't outer brand,
En duizend geuren zich verspreijen.
Ei zie! men plengt den offerwyn,
Men knielt; de landkapel gaat open,
Terwyl de vlugge nimfen loopen,
Zou 't op dit uur wel bruiloft zyn?
Haar lamm'ren ziet men ginder graazen,
In 't jeugdig opgeschoten gras,
Doormengd met aartig bloemge was,
Als of zy op een Bruidsdisch aazen.
Maar zacht ik hoor een schel geluid.
'k Zie duizend minnewichtjes zweeven.
De liefde vliegt door deze dreeven
En zaligt Bruidegom en Bruid.
| |
| |
| |
De liefde
Ik die uit heilig zaat gebooren,
De melk van 't blanke geitje zoog,
Dat blinkt aan 's Hemels sterreboog
Laat u myn zegengalmen hooren.
Ik strooij op uwen Bruiloftsdisch,
Likoris, frissche minneroozen,
Zo als ze op Klioos kaaken bloozen.
Wanneer zy in verrukking is:
En haar van heiligvuur voelt raaken,
Den grooten Herder eer bewyst,
En zynen naam in lofzang pryst,
Die 't hart in liefde moet doen blaaken:
Als zy de goude nooten leest,
En volgt den toon der Harpenaaren,
Of kust, gekroond met lauwerblaâren.
De lieve Moeders op dit feest.
Dat kan Amintas 't hart ontfonken,
Die op zyn vrolyk Jaargety,
Met eenen krans van Poëzy,
Door de Allerliefste word beschonken.
ô Bruidegom! hoe word uw ziel
Ontfonkt, hoe smeltze in 't vuur der minne,
In de armen uwer zielsvriendinne,
Die u dus opgetogen hiel'!
Gy moogt uw bloemen welstand geeven,
De bloem der deugd blyft altyd frisch:
| |
| |
Die op het kleed der Godsvrucht is
Met goud en Hemelsblaauw doorweeven.
Uw ryk begaafde Herderin,
Moet gy voor haare tedre klanken,
Met kusjes van de min bedanken,
Zo gaat het Jaar van Wellust in:
| |
Godtsvrucht.
Gevlogen uit een ring der Engelen,
Stryk ik myn blanke vleug'len neêr,
En zal in gunst van d' Opperheer,
Myn Zegenklank met uwen mengelen.
ô Lief, ôwelvereenigd paar
Dat we uit de zalige landsdouwen,
In deeze beemden zaagen trouwen,
Wy rooken 't reukwerk van 't altaar.
Wy vingen uwe zegenklanken!
Looft! looft! altoos met dankbaarheid,
Hem, die u allen heil bereid,
Dien 't schepsel nooit genoeg kan danken.
Zyn voorzorg voed het wollig vee.
Hy geeft den wasdom aan de vruchten.
Een Paradys vol zielsgenuchten
Brengt u zyn Hemelzegen meê.
Wilt dan in 't hart hem reukwerk branden,
Houdt dan, de Godtsvrucht, steets in 't oog.
Vliegt op myn vleug'len na om hoog,
Ilier naa in Salems lustwaranden.
| |
| |
| |
Zanger.
Wat zag myn oog! wat vong myn oor!
ô Vader deezer Echtelingen,
Help my myn Veldgezang volzingen.
Men vang den toon van 't zalig Koor.
Maar neen...op 't roeren uwer snaaren,
Leg ik myn doffe herders fluit,
Liefst aan de voeten van de Bruid,
En zal myn wensch met de uwen paaren.
Vereenigd in Haerlem, den 7den van Grasmaand, 1745. |
|
Auteursrechtvrij