|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Abraham Heems, en jongkvrouwe Johanna van Dalen.
Zang.
De dichtkunst.
Liefde, schiet uw Lentestraalen
In de schoonste van de Dalen,
Daar de groene Lauwer wascht,
't Heilig lover van de Dichters,
Vreugdverwekkers, wysheidstichters,
Dat om 't hoosd des Bruigoms past.
Zou men hem den kruîn niet çieren
Met de heilige laurieren?
Hem, die de êclste vruchten leest
En die vlecht tot dichtçieraaden,
Met een hoogverheven geest.
| |
| |
't Zy de staatzucht door zyn veder
Word geslingerd heen en weder,
Eer de wreev'lige Absalon,
Naa veel gruweldaân te plegen
Wordt door Joabs spiets doorregen,
Daar de deugd 't geweld verwon.
't Zy hy Rechteren en Helden,
Daar de schriften van vermelden,
Deftig invoert op een ry,
Door hun treurrol doet vertoonen
Wat de blinde kroonzucht zy.
Alles hangt met vaste schakels,
Wyze spreuken, boetorakels,
Harteroerend pit, aanéén.
Zou men dan zyn lof niet galmen,
En met Idumeesche palmen,
Na den Huuwlyks tempel treên?
| |
| |
| |
Tegenzang.
De liefde.
Voeg de mirt by lauwerblaâren:
Wyl de puiknimf van het Spaaren,
't Bloempje van de lieve jeugd,
't Blanke Lelietje uit de Dalen,
Hem doet vrolyk adem haalen,
Door den geur van haare deugd.
't Spaaren zal de kuische kusjes,
Vol van ted're minnelusjes,
Vangen in zyn kabblend nat,
Als ze in Vaders hof gezeten
Zoete Paradysvrucht eeten,
Met Godts zegendauw bespat.
Dan zal hy, bevryd van zorgen,
In den aangenaamen morgen,
't Nachtegaaltje met zyn fluit
Tot den minnezang verwekken,
Als de tortels trekkebekken,
Op de lonkjes van de Bruid.
| |
| |
Nooit zal hy dien stand verwenschen
Voor het schyngeluk dier menschen,
Die tot hooger staat gezind,
Lyf en ziel om goud verkoopen,
En geen uitkomst kunnen hoopen
Voor de dood hun trouw ontbind.
Liefde lacht om die verblindheid:
Eens van staat maakt eensgezindheid.
Spoed noch onspoed quetst de min.
Daar de Liefde mag regeeren
Doet zy 't al in goud verkeeren:
Midas steek zyn ezels ooren,
Door deez' spreuken aan te hooren,
Vry een el lang in de lucht;
Hemelsche noch aardsche zegen
Wordt door gierigheid verkregen:
't Goud blyft hier, als 't leven vlucht.
Schyndeugd mag den Mammon eeren,
En het goud voor Godt waardeeren;
Schoon zy 't met den mond versmaadt:
Waare deugd zal 't Paar verçieren
Met een eerkrans van laurieren,
Die den blixem wederstaat.
| |
| |
| |
Toezang.
Leef gezegend, Welgepaarden,
Die in 's Hemels naam vergaarden!
Leef in onverwelkb're deugd,
En verblyd het hart der Vad'ren,
Die u met hunn' zegen nad'ren,
Tot een steunsel uwer jeugd.
't Minnevuur, in u ontsteeken,
Moet haast nieuwe vlammen queeken.
Bruiloft brengt ligt bruiloft voort.
Zoete Juffers, wilt niet bloozen,
Noch verbergt in schaamteroozen
't Zalig Bruigommaakend woord.
Speelnoots, wilt de Bruid geleiden
Daar de min het bed zal spreiden;
Wyl de Broed' ren eensgezind
Deezen trouwdag zullen eeren,
En het deugdryk Paar waardeeren,
Dat de Hemel zelf bemint.
Abraham genaak uw Schoone,
Daar zy u vol vreugd bekroone,
Met het kuische Huuwlyks zoet;
Pluk de Lelie in de Dalen,
Opgequeekt met Hemelstraalen,
Die uw min met weêrmin voedt.
| |
| |
Bloeij in aangenaame looten,
Die uw zegening vergrooten,
Bloeij door Pallas eedle kunst,
Met de wederzydsche Maagen,
Daar de stadt mag roem op draagen
Leef en bloeij in 's Hemels gunst.
Gaa ten rei om Godt te danken,
Van uw deftig Jaargedicht;
Namaals moet ge uw zanggeest meng'len
Met het Choor der heilige Eng'len,
Voor Gods blinkend aangezicht.
| |
| |
| |
Slotzang.
Stemme: Tranquille Coeur.
Men zing eendrachtig van gemoed,
Ten lof der ongeveinsde minne,
Wiens ambrozyn de harten voedt,
Van Heems en zyne Zielsvriendinne,
Die de onverbreekb're min van twee herschept in één,
Terwyl ze op roozen treên.
Nu zal zyn lieflyk maatgeluid
Het minnezalig uurtje pryzen,
Waar in zyn Helft, zyn waarde Bruid,
Hem zuiv're weermin zal bewyzen.
Hunn' kusjes vliegen bly, op vleug'len van de min,
Men vul het helder kristallyn
Met aangenaame nektarteugen,
Nog zal hunn' liefde zoeter zyn,
En 't maagschap door haar kracht verheugen.
Geluk vol Hemelsheil bestraalt de schoone Bruid,
Door tyd noch nyd gestuit.
| |
| |
De Dichtkunst legt haar vlugge veêr,
En keur van uitgeleezen' boeken
Nu voor Johannaas schoonheid neer;
Zo kan de min Minerf verkloeken,
Daar wysheid paart met liefde, is 't heilig Echtverbond
Op 's Hemels gunst gegrond.
Nu komt de Huwelyks Fabryk
Den Bruidegom het best te vooren,
Nu reedt hy Stoffen schoon en ryk;
De Keten wordt alreets geschooren,
En d' Inslag is gereed, 't Patroon zeer fraaij van geest,
En waard dat hy het Leest.
Gaa Bruigom toon uw Meesterstuk,
En Fabriceer in 't kort Figuuren,
Die Triumfant in hun geluk,
Uw stam en naam doen eeuwig duuren;
Weef dus de web der liefde, en pronk lang evenschoon
Vereenigd in Haerlem, den 25 April, 1723. |
|
Auteursrechtvrij