|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Pieter Merkman de Jonge en jongkvrouwe Anna Katharina Kimmel.
Hartjes, die inéén gevloeijd,
Zyt in 't minnen onvermoeijd;
Zieltjes, die inéén gestrengeld,
't Zacht en bolle kusje mengelt,
Met het helder straalend licht,
Van het minnende gezicht,
Van die wisselende lonkjes,
Van die schitterende vonkjes,
Die bezield met hemelsch vuur.
't Leven schenken aan natuur.
Durft myn Lier die zoetheid stooren,
Merkman met uw Uitverkooren?
Mooglyk dat zy u verveelt,
Wyl haar klank uw kusjes steelt.
| |
| |
Mooglyk...neen, zou ze u verveelen?
U, die ons het hart kan streelen,
Door de kracht der Poëzy,
Daar de byën noest op aazen,
Die op Pindus toppen raazen,
Dat de wysheid hen ten prys,
Mirten strooit en dichtlaurieren,
Daar zich Cezars mê versieren,
En op 't hoog Olimphies feest
Zyn der Helden kroon geweest;
Kroon, die in aêloude dagen,
Gy op uwe kruin zoudt draagen,
Had gy Brutus in dien tyd
Laat men nu op treurtooneelen
Spelen, of 't gebeurde, speelen,
Hoe volmaakt in styl en stof,
Zelden wint men lauwerlof.
Waanvernuft aast op één letter,
Brutus wordt terstond een ketter,
Als 't de titel niet verstaat,
Of iets hards vindt in de maat,
Kan men zulk een graauwtje vangen,
't Laat terstond zyne ooren hangen,
Zei: 'k verstaa 't niet, maar 't is goed.
| |
| |
Doch men vindt ook Batavieren
Die des Dichters hoofd vercieren,
Met een onverwelkb'ren lof.
Eed'le dichtkunst, eed'le stof,
Taal, verhevene gedachten,
Hebben 's Kenners roem te wachten,
Dus houdt de eed'le Brutus stand,
Is dit nu geen kusjes steelen
Dat ik zing van Schouwtoneelen?
'k Bidt vergeef 't my, lieve Bruid,
't Welde in 't hart: het moest 'er uit!
't Hof der Liefde gaat nu open,
Vrucht met hemeldauw bedropen,
Bruîgom, lacht u vrolyk aan.
't Minnewicht strooijt roozeblaên.
't Zalig uurtje zal haast komen,
Dat het vluchten, weig'ren, schroomen,
't Tegenspart'len van de Maagd,
Die u door haar deugd behaagt,
Ziel en zinnen zal betov'ren,
En uw hart nog meer verov'ren,
Als gy met haar schaamte malt,
Wen zy u in de armen valt.
Doch ik zal uw lang verlangen
Niet verlengen met myn zangen.
| |
| |
Tot des Hemels eer en lof,
Die wil u de wysheid geeven
Om vernoegd op aard te leeven.
Vlieg, gevleugeld door de min,
Dus de fuik des huuw'lyks in.
Vereenigd in Haerlem, den 3den van Wynmaand, 1728. |
|
Auteursrechtvrij