|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van mynen neeve Jan Buyssant, de Jonge, en jongkvrouwe Geertruyd Vergoes.
De Lente lacht, onsaen, met kruiden, knop en bloemen,
Die 's Hemels goedheid roemen,
Zy noodt, gelyk een bruid, al wat geschapen is,
Aan 's waerelds bruiloftsdisch.
De vlugge Leeuwrik queelt, en klimt allengs na boven,
Om 't Lentefeest te loven.
Godts zegen legt als dauw op de eed'le minnevrucht,
Dus gaat hier, lieve Bruid, 't gebloemt van Eden open,
Zo lacht, ô Bruîgom, u de Paradysvrucht aan,
Verçierd met frissche blaân;
Zo juicht het om uw Min, wat in deez' booze tyden
Van haat weet noch benyden;
| |
| |
Treed dan, o Heilryk Paar, in deezen vruchtb'ren hof,
Tot 's Hemels eere en lof:
Doch laat de zuivre deugd u, waar gy treedt geleiden,
En 't Huuwlyks spoor bereiden.
Het Ooft der zonden lokt ons met een schoonen schyn:
Maar steekt vol boos fenyn.
De vrucht der weelde noodt de jeugd om haar te minnen;
Wat is haar smaak van binnen?
Verderslyk voor den mensch, die tot dees proef verviel,
Naar Lichaam, Geest en Ziel.
Uw Broeder, Lieve Neef, van al het Aardsche ontslagen
Heeft Godt met vreugd gedankt, dat 's waerelds ydelheid
Zyn ziel niet heeft misleid.
Al moet deez' Bruiloftsdisch zyn Dichtkunstlof ontbeeren,
Zyn zanggeest kan ons leeren,
Een Godtgewyden toon op Azafs trant te slaan,
Een die de deugd verzelt zal goede vruchten kiezen,
Die nooit haar smaak verliezen,
Gewassen aan den Boom des levens, die steets groeijt,
Van Hemeldauw besproeijd.
Hoe juichte 't Paradys toen 's waerelds Koninginne;
Geraakt door 't vuur der Minne,
Van d' eersten Bruidegom, de kus der trouwe ontfong!
Een nieuwen zangtoon sloeg, in Edens Bruiloftszaalen,
Vol galm der nachtegaalen!
| |
| |
ô Heuchelyke dag! ô zedig Bruidsbanket!
ô Kusjes zonder erg! waar zyt gy heen gevlogen?
Door 's Hemels Sterreboogen,
Na 's Allerhoogstens troon, van Adams Bruiloftsdisch,
Hoe lieflyk rees de Zon, toen de ongeveinsde liefde
De onnoos'le harten griefde!
Toen 't menschdom noch van haat noch hoogmoed, nyden list,
Maar elk met dankbaarheid den grooten Schepper eerde,
En niets dan 't zyn begeerde;
Toen niemant 's vroomen naam met eenen logenmond
Vol vuilen laster schond,
Noch onder schyn van deugd zyn wrok en wraakzucht dekte,
En helschen twist verwekte.
ô Heuchelyke tyd! hoe lieffelyk, hoe zoet,
Waart gy voor 't rein gemoed!
Doch schoon die Bruilossdag verdween in ongenuchten,
In arbeid, zorg en vluchten;
Godt, aller vroomen troost, die ziel met ziel verbindt,
En al zyn schepsels mint,
Geeft nog 't vereenigd Paar een smaak van 't zalig Eden,
Indien zy 't spoor betreeden
Der ongeveinsde liefde, op de eed'le deugd gegrond,
De deugd bloeijt als een bloem, geplant door 's liefstens handen
| |
| |
De bloem der eedle deugd behoudt haar reuk altoos,
Maar 'k zal, ô heilryk Paar, haar geur noch glans meer roemen.
Bloeij als dat puik der bloemen,
En eer met dankbaerheid den Geever van al 't goed,
Daar na der Oud'ren deugd, die als een Klokhên 't kieken,
U dekte met haar' wieken;
Zo vindt ge in Kanaän 't beloofde heilgenot
Van Godt, der Vad'ren Godt.
Gelukkig heilryk Paar dat dus zyt voortgetreeden,
Door Ouders, rein van zeden,
Door Ouders, die op 't spoor der ongekreukte deugd
Door Moeders welkers trouw blinkt als het eêlst gesteente,
Die Moeders der gemeente!
Wier zorg het Weesken queekt, in zyne onnozelheid,
Met Godtsvrucht en beleid.
Maar roemde ik hier de deugd, gelieven, uwer Maagen,
Myn lofspraak zou mishaagen,
Hier eischt de zedigheid dat zich de Poezy
'k Durf echter, lieve Bruid, Vergoes tot voorbeeld geeven,
Om rustig na te streeven.
Die onvermoeijde deugd uws Vaders blonk wel eer
't Zy hy der Armen troost, en hulp verstrekte op aarde,
Of 't merg der Schrift verklaerde,
| |
| |
En als een Huurling nooit van zyne kudden vloodt:
Maar streed tot aan den dood,
Om Sions vreedepalm in eeuwigheid te winnen,
By 't Heir der Serafinnen.
Hy weidde Salems kudde om lof noch aardsch genot:
Maar zocht zyn roem in Godt.
't Was balsem Giliads die van zyn lippen vloeijde,
En 't dorstig hart besproeijde.
Zyn boetstem was gelyk Godts hamer in de vuist,
Die 't steene hart vergruist.
Laat zyn gedachtenis uw deugden steets verwekken,
En tot een licht verstrekken;
Zo volgt gy Moeders spoor, die van haar ted're jeugd
Verburg volgde in de deugd,
Ik meen Jan Dionys die in de Maaskerk lichtte,
En elk aan hem verplichtte,
Door zyne oprechtigheid, en wakkerheid, en raad;
Geacht en teêr bemind, om zynen zuivren wandel,
Waar na hy eeuwig rust, in 't eeuwig blinkend hof,
En zingt zyns Scheppers lof.
Maar 'k zal myn huuwlykszang, Gelieven, hier bepaalen.
Wie telt de zonnestraalen?
Die zegt, dat ieder weet, maalt meest een slecht kopy
De deugd maalt best zich zelf met leevendige verwen,
Die door geen tyd versterven;
| |
| |
Toon dan dat de eed'le deugd, die gy van de oudren erst,
Niet in het kroost versterft.
De Hemel wil hier op zyn milden zegen geeven,
En rekke uw dierbaar leeven,
Ter eere van zyn naam, en uwer Oudren vreugd,
Ten voorbeeld van de Jeugd.
Uw liefde, Geertruyd, bloeij na 's Hemels welbehaagen,
Om schoone vrucht te draagen.
Uw liefde, Buyssant, groeije en schiet haar takken uit,
Verciert met bloem en spruit.
Godts zegen blyve in 't huis daar liefde en eendracht woonen.
Die 't Jeugdig Paar bekroonen.
Uw Buys ryze uit het zand, en vaar nâ Sions ree,
Door 's waerelds woeste zee,
Tot dat gy, de aarde zat, moogt in de liefde blaaken,
Die al Godts Eng'len smaaken.
Vereenigd in Haerlem, den 15 April 1725. |
|
Auteursrechtvrij