|
| |
| |
| |
Stroom, veld en lierzangen.
| |
| |
Bronlief, visscherszang, op het huwelyk van den eerwaerdigen geleerden heere Pieter Fontein, met de jongkvrouwe Jozina Stol.
De zilvre Maastroom juicht, en luistert nâ de toonen
Der wakk're Visschers, die aan zynen oever woonen.
Zy werpen vrolyk 't want in zynen zilv'ren vliet,
En zingen beurt om beurt een kunstryk Visschers lied,
Om Bronliefs Bruiloftsdag te roemen en te vieren.
Daar hoort men zangers, die de heilige Lauwrieren
Voorlang verdienden, door een Hemelsch maatgeluid.
Daar barst een zegenbron van leevend water uit,
Verquiklyk voor den geest der heilryke Echtelingen,
Verliesd om op 't geluid van Sions harp te zingen,
| |
| |
Tot eer en dankbaarheid van HEM, die alles geeft,
Nu hy hunn' ziel met ziel inéén gesmolten heeft.
Zal ik, een Visschers knaap, aan d' oever van het Spaaren
Eenvoudig opgevoed, my met dien zangrei paaren?
Vergeef 't my, zilv're Maas, dat ik 't my onderwind',
En dobb'rend op uw' stroom myn boot aan d' oever bind',
En scheppe een frissche zô uit myne volle kaâren,
Gevangen in het Meir, niet ver van 't scheepryk Spaaren,
Door Waternimfen, die ter eere van de Bruid
My noodden tot den zang, in myne Visschers schuit.
De winter is voorby. de storm heeft afgenomen.
De golven leggen vlak. de maan schynt in de stroomen.
De Lente lacht ons aan. de winden zyn gedwee.
't Is bruiloft op de Maas, 't is bruiloft op de zee;
Dus ziet de Bruidegom de afkeerigheid verdwynen,
En 't zielsbekoorlyk licht in vollen glans verschynen,
Dat somtyds met een wolk van schaamte was bedekt.
De zoete Bronlief die zyn hart tot weêrmin wekt,
Zal met den weêrschyn van des Hemels zonnestraalen
Het hart van Zegenmond nu koesteren en onthaalen.
Zy zal voortaan niet meer, tot eenzaamheid gezind,
Zyn min ontvluchten op de vleug'len van den wind:
Maar by de Visschers hut de netten vrolyk breijen,
Of hem by helder weêr na zyne boot geleiên,
En wenschen aan haar lief een zegenryke vangst.
Zy zal zyn scheepje met een hart vol liefde en angst
Van verre naazien, en den goeden Hemel smeeken,
Dat als hy vischt, geen wind hem schaadlyk op moog' steeken;
| |
| |
Opdat hy met geluk herkeer' na deeze kust,
Met haar zyn netten drooge, of aan haar zyde rust'.
Dan zal zy de eêlste baars uitkippen in de kaaren,
En by haar Visschers stulp voor Zegenmond bewaaren,
Of 't Maagschap noodden aan den zegenryken disch,
Die van des Hemels hand zo mild begunstigd is.
Wat Bronliefs hart begeert zal Zegenmond behaagen.
Zy zullen lief en leet geduldig samen draagen,
Vertrouwende op de macht van hem, die 't al regeert,
Den sterfling wel beproeft: maar nooit zyn val begeert;
Die woeste golven temt, die toomelooze winden,
En felle orkaanen met één oogwenk in kan binden;
Die 't schip des leevens redt, op dat het nimmer strand':
Maar raake in veiligheid aan 't ryk beloofde land,
Daar alle volheid is voor zalige Echtelingen,
Die met een dankbaar hart zyn' lof eenstemmig zingen.
Maar kan ik, slegte knaap, in myn eenvoudig lied
U leeren, Zegenmond, wat Goël u gebied?
ô Neen! dat voegt ons best uit uwen mond te hooren:
Uw mond die 't steene hart kan smelten en doorbooren,
Als gy de spreuken van het heilverbond verklaart,
Ter plaatse daar de buurt in 's Hemels naam vergaârt:
Daar Goël heeft beloofd te woonen in het midden,
Als zy in zynen naam verschynen om te bidden.
ô Zegenryke gunst! beloofd door 's Heilands mond,
Wanneer hy in een ring van vroome Visschers stond,
Aan 't Galileesche Meir eenvoudig opgetoogen,
Armzalig volk in 't oog: maar door zyn groot vermogen
Begaafd met 's Hemels geest, en wonderbaare kracht;
Van Waereldwyzen uit verwaatenheid veracht;
| |
| |
Die de oogen slooten om Godts vinger niet te merken;
Die de ooren stopten voor 't verhaal der wonderwerken,
In Goëls naam gedaan, door eenen Visschersknecht,
Nadat de Meester door hunn' nyd aan 't kruis gehecht,
't Zoenoffer had verstrekt voor 's menschen val, in Eden.
Eenvoudig Visschertje! wie leî die kracht van reden,
Dien vloed van taalen in uw mond? 't was Goëls geest,
Een aangeblaaze vlam op 't heilig Pinksterfeest.
Toen dorst de eenvoudigheid de waereldwysheid tarten.
Die eertyds visschen vong, vong nu der menschen harten,
En vischte niet alleen aan 't Galileesche strand,
Noch d' oever der Jordaan, in 't blinde Joodsche land,
(Daar Godt zyn Heiligdom en tempel had verlaaten,
En bloot gesteld voor 't vuur der woedende soldaaten)
Maar al het Aardryk door, tot lof en eer van hem,
Die op den troon regeert van 't nieuw Jeruzalem.
Maar 'k zal ô Zegenmond myn Visscherslied bepaalen:
Die klank ryst my te hoog: myn yver mogt verdwaalen.
Zy voegt een grooter geest van 's Hemels glans verlicht,
Die al de Visschers buurt door deugd en wysheid sticht.
Koomt knaapen met een rei der zoete Visscherinnen,
Die ongeveinsde deugd en waare liefde minnen,
Begroet het destig Paar, met zegenryk geluid.
Stort d' allereelsten visch aan Bronliefs voeten uit,
En wilt beneven ons den grooten Goël smeeken,
Dat dees' geheiligde Echt geen zegen moge ontbreeken,
En zyne Heil-Fontein, die leevend water spreijd,
Hunn' beide zielen laav', nu, en in eeuwigheid.
Vereend in Rotterdam.
17 1/21 36. |
|
Auteursrechtvrij