|
| |
| |
| |
Op het overlyden van mynen waarden neef, Willem Buyssant, de jonge.
Overleden den 5den van Wynmaand, 1719.
Ach! welk een' tyding klinkt me in de ooren!
Ach welk een druk is ons beschoren!
Is myn geliefde Neef een lyk?
Ach! was het 's hemels welbehaagen,
Hem, in het bloejenst' van zyn dagen,
Te haalen in zyn eeuwig ryk!
Zo ploffen hoog gekruinde boomen,
Door stormwind, in de waterstroomen,
Die korts noch bloeijden groen en fris,
En kunnen door hun val ons leeren,
Dat niets 't geweld des doods kan keeren,
Dat meester van ons leeven is.
Hy is geweest! wy blyven treuren,
En voelen 't hart van droefheid scheuren,
Zo menig' jammerlyken dag!
Treedt aan verhoopte bruiloftsreiën,
Helpt treurend hem ten graave leiën,
Die ons zo nâ aan 't harte lag.
| |
| |
Maar boven al zyn lieve maagen,
Zyne oud'ren die met reden klaagen,
En hun drie zoonen om dien zoon,
Die als een schim schynt weggevlogen,
Om uit te blinken in den hoogen
Met de allerschoonste vreugdekroon.
Hoe heuchlyk is des Heeren goedheid,
Die hem zo zacht, en als met zoetheid,
Uit veele elenden heeft geleid,
Daar vleesch noch waereld hem verrukken,
Daar hem geen' rampen kunnen drukken,
By de allerhoogste majesteit;
Daar wy, nog arme stervelingen,
Ons zien van ramp en pyn omringen,
En waereld, vyand, hel en dood,
Kloekmoedig moeten wederstreeven,
Om eens in vreugd by Godt te leeven,
Die onze helper is in nood.
Wat baat de hoogmoed, schat en have,
Dewyl men daalen moet ten grave?
Wat baat al de ydele eer der jeugd?
Zy is voor lyf en ziel verderflyk.
Hy stondt naar 't eeuwig en onsterslyk,
Door Godtsvrucht, liefde, trouw en deugd.
Dat blykt aan zyne zededichten,
Die ons gemoed ontvonken, stichten,
En leiden uit het aardsch gewoel,
Om 's hemels heilweg op te spooren,
En naar des Heeren stem te hooren,
In 's waerelds ydel gekrioel.
| |
| |
Al pronkt zyn werkje van geleerdheid
Noch yd'le reên, noch schoolverkeerdheid,
Die veel verbeeldt en niets bezit;
Zyn geest had verder kunnen draaven:
Maar wou zich niet aan 't aardsch verslaaven.
De leer der deugden was zyn wit.
Houdt op van treuren, lieve moeder,
En waarde vader: d'Albehoeder,
Die alles voortbrengt en regeert,
Vertrooft u in drie braave zoonen,
Die uwen leevenstyd bekroonen,
Schoon hy deez' éénen heeft begeerd.
Wie kan Godts liefde tegenstreeven?
Zyn neemen is ons waarlyk geeven.
Al schynt het of zyn hand ons drukt;
De vaderlyke tucht en roede
Gebruikt hy onze ziel ten goede,
Eer ons een yd'le vreugd verrukt;
Dies treurt niet: maar wilt hem bedanken
Met innerlyke vreugdeklanken,
Geloofd door Serafinne keelen,
Die eeuwig zyne goedheid queelen;
Zo streeft men naar de onsterflykheid.
|
|
Auteursrechtvrij