|
| |
| |
| |
Mengeldichten
| |
| |
Op den dood van den beroemden schilder, Gerard de Lairesse.
Treur, Melpomeen, schreij droeve zangeres,
Omplant het graf van Gerard met Cipres,
Die de eed'le konst door menig schilderles
Boogt, Grieken, op den blinden man, Homeer;
Laat zeven steên in 't harnas staan, om de eer
Wie 't nest zy van den Fenix, op wiens veêr
Lairesses land staa van zyn voorrecht af;
Wyl Amsterdam zyn konst het leeven gaf.
Al rust hier 't lyf, zyn naam blyft uit het graf,
De Fenix, die aan bei zyne oogen blind,
Naauw aas in 't land, dat hy vereeuwigt, vindt,
Wordt naa zyn tyd vergood, en hoog bemind,
De Fenix, die de Schilders heeft verlicht,
Wierdt mildt beloond eer 't missen van 't gezicht,
Hem leerde, hoe in ramp de ondankb're zwicht
| |
| |
De Dichter, die ontvonkt van hemels vier,
De Goden zelf deed luist'ren naar zyn lier,
Leeft door zyn geest vereeuwigd op 't papier,
Zo leeft Laires, de ondankbaarheid te sterk,
Door zyne konst in hof, paleis, en kerk,
Doch zyn vernuft is in zyn schilderwerk
De Schilderkonst schoeijt op der dicht'ren leest.
Lairesse paart zich met Homerus geest,
Dees brengt voor 't oog, 't geen de ander zingt of leest.
Al wat ons de een van Goôn of menschen meldt,
Wordt op 't paneel van d'anderen gesteld,
't Zy 't is geschied in 't hof of open veld,
Al wat natuur door 't gantsche rond verspreid,
En brengt voor 't oog, met glans en majesteit,
Doorzag de geest met groote schranderheid,
Die 't licht moest derven,
Hy leert de maat van 't schoone menschenbeeld,
En hoe het licht op ieder voorwerp speelt;
Wat verw het oog kan streelen, of verveelt,
Der straalen kracht in zon of maaneschyn,
De plooijen in het laken of satyn,
Wat vlak en groots, en vliegende moet zyn,
| |
| |
Hy leert wat kleed een krygsheld voegt of maagd,
Wat rok het volk, een raad, of priester draagt,
't Zy op een feest, of daar men 't lyk beklaagt
Wat trekken dat de hartstogt geeven moet,
Op 't aangezicht, zo 't bly schyne of verwoed,
En lacht of schreijt; hoe handen hoofd en voet
Hy leert de maat der bouwkonst door zyn werk,
In graf, paleis, of schouwburg, brug en kerk,
't Zy deftig, groots, aanzienlyk, zwak of sterk,
Hy spant den geest ook tot verquikking uit,
Daar ons gezicht in 't blaauw gebergte stuit,
En schildert bosch, rievieren, hof en schuit,
Men zwyge van Apel en Protogeen,
Van Zeuxis, van Melant, en Filoxeen,
Elk vond een deel, Lairesse 't algemeen,
Waarom zyn naam zal blyven in waardy,
Door zyne pen, zo wel als schildery,
En als Homeer, door zyne Poëzy,
| |
| |
Treurt konstenaars, die hy zyn' lessen gaf.
Elk breng' een steen tot çiersel van zyn graf,
Of vreest vry voor Prometeus droeve straf,
Maar neen, hy heeft zich zelf een graf gebouwd,
't Geen schooner blinkt dan marmersteen of goud,
Dat zal zyn geest, die nu 't gesternte aanschouwt,
Overleden in Amsterdam, den 11. van hooijmaand, 1711. |
|
Auteursrechtvrij