De gedichten. Deel 1

[p. 330]

Aanspraak,
Geplakt te Rome op 't beeld van Pasquyn, aan Paus Klemens, den XI.

Promittis; promissa negas; deflesque negata:
Te, tribus his junctis, quis neget esse Petrum.

Dat is:

Gy geeft en breekt uw woord, en schreijt 'er om uit spyt:

't Blykt, voegt dit by malkaâr, dat gy de Peter zyt.

Uitbreiding,

Sint Peter heeft beloofd zyn' heer getrouw te blyven,

Die eed heeft ook de Paus den Spaanschen vorst gedaan,
En hitst den keizer tot den Turkschen oorlog aan,

Om midlerwyl hem uit Italië te dryven.

Sint Peter, zynde ontdekt aan 't vuur door een der wyven,

Verzaakt driewerf zyn heer, voor 't kraeijen van den haan:
Zo doet de kerkprins ook, op 't heilig Vatikaan,

Hy kent Filip niet meer, ja durft zyn onschuld schryven.

Sint Peter, overtuigd, betoont boetvaerdigheid.
Dus doet gy, Klemens, ook: gy zucht, gy treurt, ja schreit.

Hy scheen des hemels, gy des keizers straf te vreezen.

Dus volgt gy Peter in belofte, vrees en rouw;
Wie leeft 'er dan zo dwaas, die nog ontkennen zou,

Dat gy min feilbaar, dan die heilig zelf, kunt weezen.