De gedichten. Deel 1

[p. 316]

Ter bruilofte van monsieur Willem Duim, en jongkvrouw Katharina de Graaf.

Gy hebt ô zoete Bruid, in 't bloeijen uwer jeugd,

Uw hart uit zuiv're min uw Bruidegom gegeeven;
Hy noemt u, lieve maagd, zyn wederhelft, zyn leeven,

En smelt zyn hart in 't uw', door zuiv're minnevreugd.

Gy treedt, ô Duim, op 't spoor der Godtsvrucht, trouw, en deugd;

Deez' hebben uwen geest vol yvers aangedreven,

Om door de wysheid naar den huuwlykspalm te streeven;

Dus wint ge een Ega daar uw hart zich in verheugt.

Godts liefde wil uw liefde, ô deugdryk Paar, belonken,
Besprengen met haar dauw, en koest'ren met haar vonken,

Zo zal zy zegenryk, (hoe de afgunst smaal') bestaan.

ô Bruidegom, die poogt in wysheid uit te blinken,
Uw deugden blinken juist gelyk uw' lessen klinken,

Zo schittert ge als een zon op Katharyne uw maan.