De gedichten. Deel 1
(na 1760)–Pieter Langendijk–
Auteursrechtvrij
[pagina 249]
| |
Dankoffer Voor het Vreugdemaal van den Heere Dirk van Lennep, de jonge, en mejufvrouwe Catharina de Neufville.Minerva gaat ten rei met haare voedsterlingen,
Om Heer van Lenneps en Neufvilles lof te zingen;
Zy roemt op hunnen echt, en zuiv're liefdevlam,
Waar uit zy vruchten wenscht, ten nut van Amsteldam,
Die 't schrander koopbeleid met deugden mogen paaren,
Gelyk hunn' stammen, zo beroemd by de Aemstelaaren.
Is 't wonder dat de vreugd die wyze konstheldin
Uit de oogen straalt? ô neen, door deeze zuiv're min
Verwacht zy, met de gunst des hemels, gulde tyden,
Terwyl haar konstenaars zich in hun heil verblyden,
En danken 't deftig paar op 't heerlyk Vreugdemaal,
Voor hunn' betoonde gunst, en 't vriendelyk onthaal.
Had Pallas kroost ooit reên op iemants gunst te roemen,
't Mag op dit Vreugdefeest zich zelf gelukkig noemen,
Door Heer van Lenneps en Neufvilles zuiv're gonst,
Cieraaden van hunn' stam, en Pallas eed'le konst.
Wie zou dit deugdryk Paar niet om zyn deugd beminnen?
Dat tot een steunsel strekt van zo veel huisgezinnen;
| |
[pagina 250]
| |
Dat 's hemels milde gunst zo ryk gezegend heeft,
En op het zuiver spoor der waardige oud'ren streeft.
Wy zien Heer Diderik, naar 't voorbeeld zyner maagen,
Op Aemstels ryke beurs 's Lands Vryheid onderschraagen!
Hy kon bevryd van zorg met zyne Gemalin,
Die overschoone, zich vermaaken in de min,
En spieg'len zich in 't schoon van haar bekoorlykheden,
En 't leevend elpenbeen van haar' volmaakte leden,
Daar 't heerlyk Meerenberg een geur van bloemen spreidt;
Of kiezen voor 't gewoel de rust en eenzaamheid,
In zyn heer vadersGa naar voetnoot* hof, een pronk der landgebouwen,
Recht over Haarlems Hout, met lust en vreugd te aanschouwen;
Daar 't westewindje, by een blyden morgenstond,
Viool en roozen blaast uit zynen koelen mond.
Dus kon hy, aan het Meir of Haarlems Hout gezeten,
De koopzorg van het Y, door vrolykheid, vergeeten,
Terwyl zyn wederhelft haar orgelkeeltje paart
Met konstmuzyk, daar hy die schoone in evenaart:
Maar neen, de mensch is niet voor zich alleen gebooren.
Eens anders welstand kan ook 't edel hart bekooren;
De zorg, die daar uit spruit, verdient den hoogsten loon;
Dus streeft heer Diderik naar de allerschoonste kroon,
Die Pallas edel kroost hem drukt op zyne hairen;
Een kroon van zegening op zyn gezegend paaren,
Waar uit zyn zuiv're deugd, gelyk een diamant,
Haar held're straalen spreijdt, op 't goud van zyn verstand.
Indien Minerve een proef van haare konst moest geeven,
Zy zoude een Tafereel van goud en kleuren weeven.
De vrolykheid, gehuld met versche roozeblaân,
Zoude aan de linkerzy der twee gelieven staan,
En wyzen op een veld, bezaaijd met schoone bloemen,
Om haare aanvalligheid voor alle zorg te roemen.
De schrand're koopmanschap zou staan aan de and're zy,
| |
[pagina 251]
| |
En wyzen op Minerf en Aemstels koopvaardy,
En teffens op het veld, als zeggende: die zegen
Wordt door des hemels gunst en naerstigheid verkregen;
Gelyk, ô deugdryk paar! uw loffelyk geslacht,
In 't machtig Amsteldam, door yver rees in macht.
Dus zou zy de Neufville en Heer van Lennep eeren:
Maar hunne zuiv're deugd zal geenen lof ontbeeren,
Zo lang 'er telgen zyn van hunn' beroemden stam;
Zo lang de weefkonst bloeijt in 't machtig Amsteldam;
Zo lang van ree tot ree 's lands vlugge kielen zwieren;
Die, waar de zonne blinkt, hunn'ryke waar vertieren;
Zo lang de vryheid blyft bevryd van dwing'landy;
En 's Lands Gemeenebest in luister blinkt aan 't Y.
Heeft iemand reden om met zegen u te ontmoeten,
Wy zyn het, deftig paar! die u met heil begroeten;
Wy die beschaduwd van de vleug'len uwer gonst,
Ons nodig onderhoud genieten door de konst,
Die gy met luister queekt in Gysbrechts ryke muuren,
Die als uw braave naam de nyd en tyd verduuren.
Wy wenschen dat de konst met uwen zegen bloeij',
En u de hemel met een dauw van heil besproeij';
Zo moet Minerf eens na lang quynens adem haalen!
De vreê verschyne eerlang met aangenaame straalen
In 't Noorden, daar de kryg zich mest met goed en bloed;
Zo zie 's lands handel 't eind van allen tegenspoed.
Leeft lang, ô deugdryk paar! met uw beroemde maagen!
De hemel zegen dus der oud'ren leevensdagen!
Heer David zie zyn kroost vermeerd'ren tot zyn vreugd,
Gelyk Heer Did' rik door uw echt in 't hart verheugd.
Leeft dus, gezegenden, met uw Godtvruchte moeders!
Met uwe kinderen, en zusteren en broeders!
Tot dat de hemel u zyn grootsten zegen geeft,
Ter plaatse daar de vreugd noch eind noch paalen heeft,
|
|