|
| |
| |
| |
Huwelykszangen.
| |
| |
Ter bruilofte van den e. heere Jacob Jan de Bakker en mejongkvrouwe Eva Alewyn.
‘De liefde, een HemeInimf, vermaagschapt aan de Chooren
Der Engelen om hoog, waar by zy is gebooren,
Gaat nu ten reije met de Vryheid, 't dierbaarst pand,
Het Heilpalladium van 't lieve Vaderland,
Om 't huis van Alewyn en van De Bakker te eeren,
Gezegend door Godts gunst, en Aemstels Burgerheeren.
Ik, die het harte ontvonk', door myne aanminnigheid,
De zuster van de trouw, die haare straalen spreijt
In uwe bruiloftszaal, roemwaardige Echtelingen,
Voorspel uit uwe min een reeks van zegeningen,
Nu ge in des hemels gunst, aan 't zeebeheerschend Y,
Daar uw Geslachten, hoog gehouden in waardy,
Met luister bloeijen, zyt vereenigd voor de altaaren,
| |
| |
En met de Huuwlykskroon verçierd op uwe hairen
De hoogste Majesteit, de bron van alle goed,
Voor deezen zegen dankt, éénstemmig van gemoed.
Die heeft myn vryën tuin voor overlast beveiligd.
Raadsheer De Bakker, die der Godtsvrucht was geheiligd,
Betoonde tot zyn lof (die eeuwen blinken zal
Op Hoofts gewyd papier) dat hy, die 't gantsch heelal
Beheerscht door zynen arm, die voor ons heeft gestreden,
De Spaansche dwinglandy verjaagd uit alle steden,
En zeven pylen vast verknocht, met éénen band,
Alleen den zegen geeft aan 't lieve vaderland;
Hierop heeft hy getroost de martelkroon verworven,
Zynde eerlyk voor de kerk, zyn stam, en 't land gestorven;
Geen wonder dat die stam, op wien ik billyk boog,
Van d' Y stroom wordt bemind als de appel van zyn oog.
Nu smelt gy ziel met ziel, ô edele Echtgenooten,
Ten vreugde van 't Geslacht, vol welgebooren looten,
Tot heerschen opgevoed, Beschermers van den Staat.
Oud Rome roem vry op een trouwen Cinçinnaat,
Een dapp'ren Fabius, een Brutus, overwinnaar
Van vorsten dwinglandy, of Kato, een beminnaar
Der eed'le Vryheid, die hy volgde tot zyn dood,
En al de mannen van dien tyd, geacht zo groot;
De Batavier kan ook op zulke helden roemen;
Men kon hen één voor één met eigen' naamen noemen:
Maar deeze blinken door hunn' daaden ruim zo schoon,
Op 't machtig Staatenhof, in Hollands steedekroon,
En op 't driekruiste schild van 't hoofd der vryë steden,
Als glans hen toegebracht door klem van taal en reden.
De deugd volroemt zich zelf; de laffe vleiery,
| |
| |
Hoe çierlyk opgepronkt, zet haar geen' luister by;
De laster mag somtyds haar met de nevels dekken,
En 't blinkend sneeuwwit kleed voor korten tyd bevlekken;
Maar z' is gelyk een zon, een helder hemellicht,
Waar voor de zwaarste wolk van laster breekt en zwicht.
De Waarheid kan alleen de deugden luister geeven.
Die heeft, weleed'le Bruid, den roem in 't hart geschreven
Der blyde Burgery, dien uw doorluchte Stam
Verdiende, en nog verdient, in 't machtig Amsteldam;
Die zal der Bikk'ren naam en Alewynen melden,
Zo lang ik door den raad en arm der kloeke helden
Beschermd word voor de macht en buitenlandsche list,
Die of uit heerschzucht, of uit nyd myn heil betwist.
Ik zal der Bikk'ren deugd, zo heerlyk, nooit vergeeten,
Die uitblonk, toen ze aan 't roer der stedehulk gezeten,
Den tweeden Willem zag, gelyk Koriolaan,
(De hemel weet waarom) voor Aemstels muuren staan,
En om zyn gramschap, fel aan 't blaaken, uit te blusschen,
Zich zelf tot heil der stadt ontsloeg van 't stedekussen.
Gy huuwt ten tweedemaal aan dat beroemd geslacht,
Manhafte bruidegom, zo dier zo hoog geacht;
Dus vindt de dichtkonst stof voor haar' bespiegelingen:
Want poogt zy de oudheid der geslachten op te zingen,
Zy heeft een oçeaan van stof voor haar gedicht
Hier ziet zy op den stoel van 't Bisschopp'lyke Sticht
Oudtshooren heerschen, in de tyden van 's Lands Graaven,
En Ridd'ren van dien stam vol moeds te paerde draaven,
Of zitten in den Raad van Hollands Ridderschap;
Ook wakk're Zoonen, hen gevolgd van trap tot trap
In stads en staatsbewind, het vaderland ten besten;
Zo leeft hun roem en naam hier, en in 't oost en westen.
Zy ziet, hoe Geelvink met de Bikkeren vereend,
Blinkt in den stedenring gelyk het eêl gesteent.
| |
| |
En wil zy 't Kapitool, het heerlyk Raadhuis, naderen,
Ziet zy vyf Bikkers, als getrouwe Burgervaderen
Regeeren achteréén, een eer, daar deeze Stam
Alleen op roemen kan, sints 't scheepryk Amsteldam
Zich uit 't moeras verhief, om geene stadt te wyken,
En als de schoonste Bruid van Nederland te pryken;
Maar moest zy, als 't behoort, zich quyten in hunn' lof,
Zy schoot in kracht te kort door zulk een ryke stof.
Leef, wakk're Hopman, leef, tot heil der Burgeryë.
Dat al 't geslacht zich steets in uwe min verblyë.
Uw Zoon groeije op ten nut van 't dierbaar Vaderland.
Uw Dochter blinke in deugd. Zo zy aan allen kant
Uw huis gezegend door des Hemels gunst en goedheid.
Zo smaakt gy met uw Lief een vrucht der huuw'lykszoetheid.
Smelt, smelt door kus op kus uw harten in malkaâr,
Op 't vrolyk handgeklap der jufferlyke schaar;
Zo zal de Beemster u, weleed'le Bruid, ontfangen
Op 't deftig Landhuis met triumfen en gezangen,
En zegenen uw min, vol vreugde naar 's Lands wys,
U welkom heetende in dat grasryk Paradys.
|
|
Auteursrechtvrij