De gedichten. Deel 1

[p. 233]

Veldzang.
Ter bruilofte van den heere Nicolaas Ens, en mejufvrouw Anna Bruinvis.

De liefde daalde van om hoog,
Gewapend met zyn taaijen boog,
En zweefde luchtig op de baaren;
Een windje speelde in zyne hairen,
Zyn toortslicht blaakte aan allen kant,
En hielp de Zuidèrzee in brand.

Elk visje raakte voort aan 't minnen,
En zocht zyn ega te overwinnen;
Elk was verliefd, behalven één,
Die koelder dan de golven scheen;
Een Bruinvis die de min dorst tarten,
Een roofster van verliefde harten.

[p. 234]

 

Maar de^* Ensgod, roem der Zuiderzee,

 

Maakt deeze Bruinvis haast gedwe,

 

Hy spant zyn net, en leit haar laagen,

 

(De min was hem om 't hart geslaagen)

 

En vangt dien heerelyken buit.

 

Nu is dees Bruinvis 's Ensgodsbruid.

 

 

 

Veranderd in een Zeegodinne,

 

Voelt zy het minnevuur van binnen,

 

Het eiland Ens in 't hart verheugd,

 

Vermaakt zich met haar teed're jeugd.

 

De Zeestrand nu tot vreugd genegen,

 

Wenscht hen een eindeloozen zegen.

 

 

 

Bloeijt Ens en Bruinvis, deugdryk paar,

 

In liefde en vreede, jaar op jaar,

 

Queekt braave en welgeaarde looten,

 

Die toonen dat zy zyn gesproten

 

Uit Ens en Bruinvis braaf geslacht,

 

Om hunne deugd alom geacht.

* Ens, een eilandje in de Zuiderzee.