De gedichten. Deel 1

[p. 184]

Dafne,
Veldzang. Ter bruilofte van den heere Everhard Voet, en jongkvrouw Katharina Nieuwenhuizen.

DE gulde dageraat bescheen de hoogste toppen
Van 't Leeuwendaals geboomte, en duizend versche droppen
Des lieffelyken dauws verquikten nog het kruid;
Terwyl het pluimgediert, met aangenaam geluid,
De opgaande zon begroette, uit duizend orgelkeelen;
Als Meris, daar hy lag, belommerd van abeelen,
Te rusten, zonder zorg, wierdt uit zyn' slaap gewekt,
Door speelzieke Eg'le, die den herder hadt ontdekt,
En hem met haaren stoet nu schielyk opgekomen,
Met dunne rysjes, (die zy rukt van wil'ge boomen)
De voeten knevelt; en een ander 't koele nat
Hem, daar hy geeuwt en gaapt, in 't nuchtere aanzigt spat.
NimfEg'le, roept hy vast, ô roem der beekgodinnen!

[p. 185]

 

Heeft Meris u misdaan? wat lust u te beginnen?

 

Misgun my tog geen rust: ik heb den meesten nacht,

 

By 't schynen van de maan, met zingen doorgebracht.

 

Wy hebben een tooneel gebouwd, van groene zoden;

 

Daar heeft men opgespeeld ter eere van de Goden,

 

Ter eere van den Vreede, aan ons zo lief en waard,

 

Het heilig^* Landspel van de min van Adelaart

 

En schoone Hageroos, die Leeuwendaaler spruiten,

 

Wier trouw alleen den pyl des Wildemans kon stuiten,

 

Dien zo veel knaapen velde; een Spél op goude blaân

 

Den Heemraad eer gewyd door^† d' Agrippynsche zwaan.

 

Denk Eg'le, wyl ik wierd voor Adelaart verkoren,

 

Hoe ik my quyten moest, voor zo veel keurige ooren?

 

Denk of ik rust verdien? neen sprak de beekgodin,

 

Zing eerst 't beloofde lied van Damons zuiv're min

 

Tot schoone Dafne, de eer der Amstellandse velden.

 

ô Nimf, riep Meris, ei wat vreugd komt gy my melden,

 

Zal Dafnis haare hand voor 't huwelyks altaar

 

Aan Damon geeven, in 't gezegend Vreedejaar!

 

Zo mogen wy met recht deez' dag gezegend noemen.

 

Plukt, zoete Nimfen, plukt uw korfjes vast vol bloemen.

 

Terwyl, ô Eg'le! zal ik by deez' klaaren vliet,

 

Op een' Arkader trant, 't beloofde herderslied

 

Opzingen, dat het klinke; en kan het u bekooren,

 

Dan zal ik 't onbeschroomd op Damons feest doen hooren.

 

 

 

De wellust lacht ons toe in 't woud,

 

Nu Damon met zyn Dafne trouwt:

 

Kan ik myn vreugd bepaalen?

 

Daar 't feest wordt in gewyd door duizend nagtegaalen.

* Leeuwendaalers, Landspel, door

† J. van Vondel.

[p. 186]

 

O Dafne, schoone herderin,

 

Ik loof uw' kuische, uw' ted're min;

 

Wie zou uw keur niet pryzen,

 

Daar beemden, beek en bosch, uw' herder eer bewyzen?

 

 

 

Uw herder, die u steets geleek

 

By 't koele vocht van Eg'les beek,

 

Belommerd door de boomen;

 

Ziet hoe 't Idalies vier uw koelheid heeft benomen.

 

 

 

O Damon, die zo vaak in 't wild

 

Uw minneklachten hebt gespild,

 

Gestrooijd voor weer en winden,

 

Gy zult voor eenen zucht nu duizend lachjes vinden.

 

 

 

Loof nu de kracht van Pafos kind,

 

Dat Goden met zyn strikken bindt;

 

Dat sneeuw en ys doet branden;

 

Nemeesche leeuwen temt, en tygers vangt met handen.

 

 

 

Hy heeft uw Dafnes hart geraakt,

 

Dat nu in zuiv're minne blaakt.

 

Gy spiegelt u in 't weezen,

 

Daar deugd en zedigheid, en liefde in is te leezen.

 

 

 

O Speelgenootjes, leidt het paar

 

Naar Hymens heilig Echtaltaar.

 

Men strooij den grond met palmen,

 

En vulle alom de lucht met blyde zegegalmen.

[p. 187]

 

Wanneer de tempel open gaat,

 

En elk God Hymens troon verlaat,

 

Moet gy, ô feestgenoden,

 

Een zuiglam, wit van vacht, opoff'ren aan de Goden.

 

 

 

Men keer' dan weder naar de stulp,

 

En bidd' den hemel om zyn hulp,

 

Zyn milde zegeningen:

 

Dat die het lieve paar aan allen kant omringen.

 

 

 

Zo moet het heilig huuwlyksbed

 

Steets vruchtbaar zyn, en onbesmet,

 

En 't paar in liefde bloeijen,

 

Zo frisch als bloemen, die by Egles beeknat groeijen.

 

 

 

ô Meris! sprak de nimf, 'k onbind u, treê voor uit,

 

Herzing dit lied nog eens, voor Damon, en zyn bruid.