De gedichten. Deel 1

Op Pr. Langendyks Lofkrans voor de stadt Haarlem.

Wie vlecht met zulk eene aartigheid

Een' krans om 't hoofd van 't puik der steden?

[p. 52]

 

Wie boogt met zulk een' drang van reden

 

Op Haarlems dapper krygsbeleid?

 

Wie roemt myn braave Letterkloeken

 

En Schilders, wydberoemd van naam,

 

Alom op vleug'len van de Faam

 

Met lof gevoerd in 's waerelds hoeken?

 

Wie pryst op zulk een' zoeten trant

 

Myn schoonte en welgelegen stand?

Tegenzang.

't Is Langendyk, Apolloos zoon,

Gequeekt, gekoesterd in uw' muuren,
Wiens zang alle eeuwen zal verduuren,

Zo lang de Dichtkunst spant de kroon.

't Is hy, die op zyn zuiv're snaaren,

Die hy van Febus zelf ontfong,

Uw lof zo zielverrukkend zong,

Ter eeuwige eer van 't kronk'lend Spaaren,

Dat fier op zulk een' schoonen lof

Hem toejuicht uit zyn Waterhof.

Slotzang.

Zo toont die wakk're letterheld

Dat hy, aan d' Amstelstroom gezeeten,
Zyn vaderstadt niet wil vergeeten,

Maar tot myn roem zyn snaaren stelt

Op vryen trant, zo grootsch, zo edel.

Maar braave Dichter! Roem van 't Y!

ô Puikpoëet! hoewel ge my

Een' Lofkrans vlocht om mynen schedel

Van 't allerschoonst gebloemte op aard',

Noch zyt gy schooner Lofkrans waard.

Govert van Mater.