Gedichten

[p. 93]

Aan mijn zoontje.

Kindeken, ge weet voorwaar niet,
Wat ge op 't vaderlik gemoed,
Met uw gulle, blijde lonkjes
En onnoozle lachjes doet.

Kindeken, ge zijt nog weinig
Eindloos weinig hier beneên:
Bladerken in 't ruim der wouden,
Druppelken in 't ruim der zeên.

[p. 94]

 

Eindloos, eindloos weinig zijt ge!

 

Op de breede wereldkorst

 

Kent ge slechts, bij 't enge wiegje,

 

Vaders oog en moeders borst;

 

 

 

Kent ge slechts de troetelgalmen,

 

Hemelzang in moeders mond,

 

Als uw wimpers slaaprig vallen

 

Bij den valen avondstond.

 

 

 

Toch en is geen reus zoo machtig,

 

Lieve knaap, als ge onbewust

 

Van uw kracht, de weemoedrimpels

 

Van mijn somber voorhoofd kust;

 

 

 

Als ge mij onnoozel toelacht

 

Met uw engelzoet gelaat,

 

En uw ronde, poezele armkens

 

Stoeiend om den hals me slaat;

[p. 95]

 

En mijnen eng, matten boezem

 

Lang beroofd van licht en gloed,

 

Onder jeugdigere droomen,

 

Weder vrolik kloppen doet.

 

 

 

Gij, ge leert me, liefste knaapje,

 

Hoe de God die mij beproeft,

 

Voor zijn allergrootste wonderen

 

Maar de kleinste macht behoeft.

1845.