Letterbak. Moeles van de sjalevaeger

Kuupwazeleer

Tiete hebben geen tiete. Twee in schrift dezelfde woorden, maar met een geheel andere betekenis en ook uitspraak. De ie van het eerste tiete is lang, als in biete (bijten), de tweede kort, zoals in Nederlands bieten en Duits bitte.

Dat probleem heeft het Nederlands niet. Een ie is er nooit heel lang. Met heel bedoel ik: lang als bijvoorbeeld in Limburgs tiet = kip en ook in tied. De ie van bier is wat langer dan die van biet, maar niet tied-lang. Een lange oe als in roet (ruit) heeft het Nederlands evenmin. Wel in een leenwoord als moven. Misschien schrijven we straks wel moeven, en dan zal zich niemand realiseren (denk ik) dat je dat anders uitspreekt dan hoeven. Of boeven.

Dat laatste woord zou je in het Limburgs als boevve kunnen schrijven, naast het langere zoeve, dus na een korte ie, oe of u de volgende medeklinker verdubbelen.

Maar ik ben niet meer zo zeker daarvan. Want je krijgt nieuwe problemen. Kuke is kuiken, en een kleine koe kuukke, in de

[p. 55]

meeste dialecten dan. Dat betekent invoering van de uu in open lettergrepen. Al gebruikelijk in buutteredner. Die spelling ziet er volgens velen vreemd uit. Los van het feit dat we een eigen woord moeten hebben (kuupwazeleer heb ik voorgesteld, maar dat was kennelijk niet het ei van Columbus): is butere(e)dner zo onmogelijk?

Tweede probleempje: je zou Grieken dan als Griekke moeten schrijven, wat weer contrasteert met het Nederlands, maar daar lig ik niet wakker van.