Mijn leven

Mej. Lucie Baart.
Brussel 3 Juli 1876.

Lucie lief, je krijgt Rostan!!!!! Papa zegt: ‘Waarom plaag je dat meisje toch zoo? Stuur haar mijn boekje; maar zeg haar dat ze 't me volstrekt terug moet zenden, want dat ik het behouden wil, zoo lang ik leef.

.........................

Ik heb je verhaaltje gelezen, mijn beste Lucie, 't is niet uit! Ik mis de morale, de triumf van 't kwaad, de zegepraal van Bertus, den ondergang van Lida, die in geen fatsoenlijke familie blijven kan, met een verleden vol strijd en een karakter zonder laagheid. Ik verwacht eerdaags je tweede deel, samengeperst als 't eerste, maar toch afgerond; meer uitgeplozen behoeft niet, maar wel meer afgemaakt. Zóó iets zal Cor mogelijk ook gemeend hebben, maar zij wist niet waar ze de remedie zoeken moest, zij zal een onvoldaan gevoel gehad hebben, toen ze je stukje gelezen had, en ze heeft gemeend dat je het geschrevene meer hadt moeten rekken om 't duidelijk te maken; neen, je hadt er meer bij moeten schrijven om te antwoorden op 't ? dat de lezer nu 't recht heeft er achter te plaatsen. En dan heb je nog iets vergeten, dunkt me .... Je laat Bertus niet eens bidden vóór z'n droom!

Och Lucie, doe mij 't plaisir en geef Hélène 't adres van Meere nog eens op; mij schrijft ze in 't geheel niet meer, en haar laatste brieven waren zoo onbeduidend, dat ik geloof dat zij de correspondentie liefst als gestaakt beschouwen zou. Qu'il en soit ainsi! Zij kan haar eeuwigdurende dankbaarheid in de kist voor

[p. 214]

Meere pakken, als ze wil, en naar Delft zenden om er van verlost te wezen! Als ze 't kritiek pak maar niet vergeet mee te zenden! Dio mio, wat een strijd tegen menschen altijd!

Zoo even ben ik bij *** geweest, één oogenblik slechts, daar zij zoo zwak is dat ze niet meer spreken kan. Die goede *** schrijft en telegrafeert alle familieleden hierheen, en als zij er zijn, gebeurt 't nog wel eens dat mevrouw hen niet eens wil ontvangen! Ik geloof dat hij die verlatenheid in die weelde even diep gevoelt als ik en er meer onder gebukt gaat dan hij zich zelven avoueeren wil.

.........................

Dat begrijpen en dat weten van haar, maakt me, geloof ik, zoo naar; anders vat ik niet waarom mij dat sterven van mevr. *** zoo veel meer aangrijpt dan dat van andere menschen.

4 Juli 76.

Van morgen is Papa vertrokken en nu zijn de schilders aan hun werk begonnen. Ik heb *** (onzen souffleur) aangenomen voor 't geheele huis. Die arme stakkert heeft eergisteren een van zijn kinderen verloren, een meisje van twee jaar, dat, na een paar dagen ziek te zijn geweest, gestorven is. Kassian! voor de ouders, maar gelukkig voor 't kind; dat is weer een ongelukkig schepsel minder op de wereld!.................................. Te Valkenburg kan je Betsy Perk zien, die zal wel in ‘'t vrije’ rondtrippelen om inspiraties te krijgen van 't genre van ‘Als!’ Och, die arme ziel heeft 't voorjaar in 't hoofd! Heere vergeef enz.

Duizend groeten aan allen.

t. a. t.

Mina.