Mijn leven

Aan den Heer J.D. Brouwer.

Met verzoek om dit stukje als advertentie in eenige koeranten te doen plaatsen.

Tot mijne groote vreugde heb ik in het Algemeen Handelsblad, dd. 19 December, No. 14012 het volgende gelezen:

‘Door de medewerking van vele aanzienlijke ingezetenen onzer Stad, is het Waarborgfonds van ƒ100,000 der Vereeniging “het Nederlandsch Tooneel” volteekend. Gisteravond is de Vereeniging, die de verheffing van ons Nationaal Tooneel beoogt, tot stand gekomen.’

Aangezien naar mijn bescheiden oordeel (onjuist of onkiesch misschien?) een Tooneel hoegenaamd geen verheffing verwachten kan van een paar dozijn Zuigelingen of bewaarschoolkinderen¹, zoo is het mij aangenaam de Vereeniging opmerkzaam te maken op de Dames Elize Baart en Hélène Gerritsen, wier engagement met mij 1 Febr. geëindigd zal zijn.

Slechts zij die betalen, hebben recht eischen te stellen, en daar tot dusverre de betaling van Kunstenaars veel te wenschen heeft overgelaten, zoo heb ik met deze bekendmaking gewacht tot heden, niet twijfelende of de ƒ100,000 in quaestie zullen ‘volgens belofte’ aan de verheffing van ons Nationeel Tooneel besteed worden.’ ²

Mina Krüseman.

1 Zie ‘Het Nederlandsch Tooneel’ orgaan van het Tooneelverbond. Hoofdredacteur Mr. J.N. van Hall. Vijfde jaargang No. 2. Jaarverslag over 1874-75, pag. 18.
Van de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen werden twee leerlingen (één jongen en één meisje) overgenomen, terwijl vijf anderen (meisjes), na afgelegd examen, op de school werden toegelaten. Twee van deze laatsten moesten in den loop van den cursus worden weggezonden, de eene wegens achteloosheid en onvatbaarheid, de andere wegens ruwheid en onreinheid.

2 Deze zelfde advertentie heb ik laten drukken achter op eenige duizend tooneelaffiches, die in de zalen verspreid werden waar wij speelden.