Mijn leven

Mej. Jeanne H.
Brussel, 4 Sept. '75.

.........................

't Is in Frankrijk armzalig gesteld met de théatres, die men na den oorlog met kunst en vliegwerk gaande heeft gehouden, maar toch niet heeft kunnen redden van een vreeselijken achteruitgang, wat de hoofdzaak geld betreft. Verbeeld u dat de fiacre-koetsiers, in plaats van nummerbriefjes, nummerboekjes hebben tegenwoordig, en dat die boekjes dienen tot réclames voor winkels en 't rondstrooien van vrijbiljetten voor de théatres. Ik vond in 't eerst dat entréebiljetje, op die manier ontvangen, zoo

[p. 83]

humbugachtig, dat ik 't voor een farce hield, maar toen wij er vier, vijf, achter elkaar ontvangen hadden, besloten wij eens te onderzoeken wat dat beteekende. Wij gingen naar het Théatre Lyrique, waar M^me Laurent Marie-Jeanne speelde. Ik toonde mijn briefje aan 't bureau en vroeg wat ik daarvoor krijgen kon. ‘Tout ce que vous voudrez’ was 't antwoord, ‘moyennant un franc par personne, vous pouvez choisir vos places vous-même.’ Wij hebben dien avond met ons viertjes (Hélène Gerritsen, de twee Baartjes en ik) in 't balcon gezeten in 't groote, mooie, gedistingeerde Théatre Lyrique, voor één enkel frankje per persoon! En niettegenstaande zulke knoeierijen om publiek te lokken was toch 't théatre nog leeg. Achter op ons kaartje stond ‘Journalisme’ als dekmantel voor de oningewijden!

Hélène Gerritsen is Goddank weer genezen en op 't oogenblik thuis bij haar familie.

.........................

Den volgenden zomer, zoodra Van Deventer en Nen hier zullen zijn, hoop ik naar Indië te gaan met Hélène Gerritsen.

.........................

Mina.