Mijn leven

Den Heer Martinus Nijhoff, 's Gravenhage.
Briefkaart.

M. Nijhoff.

Ik heb nooit mijn mottolooze eerste blaadjes goedgekeurd, want ik heb tot dus verre te vergeefs om die mottotjes gevraagd. Ook zou ik niet weten hoe mijn kompleet exemplaar in Brussel zou kunnen liggen, of ingenaaid zou kunnen zijn, daar ik mijn laatste proefblad nog niet gezien heb, en dus onmogelijk heb kunnen goedkeuren.

Van kompleet kan dus geen sprake zijn.

Mina Krüseman.

Den Heer Martinus Nijhoff, 's Gravenhage.

Met de copie van mijn vorigen brief aan Mr. C. Vosmaer.

Op den trein tusschen Zwolle en Zutphen.

Mijn boek verzenden? Neen, stellig niet!

‘Niet vóór dat de opdracht aan de Koningin aangenomen of verworpen zal zijn.’

Dat was de voorwaarde, en aan die voorwaarde houd ik mij.

Ook verlang ik mijn mottotjes er in; vóór dat er één enkel boek de wereld in gaat, moet ik eerst zelve een compleet ex. hebben, om te zien of 't wel naar mijn zin is, en dàt ex. zal ik de Koningin aanbieden. Daarna kunnen wij verder gaan, eerder niet.

Wil u dus zoo goed wezen van mij een kompleet exemplaar toe te zenden, met het handschrift?

Ik heb eenige dagen geleden een lang epistel aan Mr. Vosmaer geschreven, dat eigenlijk aan u beiden gericht was, en waarin ik, wel wat vinnig, maar toch zeer duidelijk, zeide, hoe ik omtrent het uitgeven van mijn boek gestemd was en dacht. Tot mijn leedwezen schrijft Mr. V. mij nu dat hij u dien brief niet getoond heeft - jammer genoeg! want nu ben ik verplicht u de copij daarvan te zenden.

[p. 11]

Het spreekt van zelf dat ik op niets terugkom en geheel niet van zienswijze veranderd ben sedert de ontvangst van Mr. V's letteren, die ik, als al zijn handelingen, lief en goedig vind, maar niet geschikt om mij terug te brengen van een besluit dat goed doordacht is en dáárom vast staat.

Mijn boek moet wezen zooals ik het gedacht heb, en alle middelen om dat doel te bereiken zijn mij welkom, de zekersten 't meest.

Tot den 1^sten Juni blijven wij reizende, en kan ik mijn hoofd dus niet breken met opdrachten als anderszins. Zoodra ik niets dringender te doen heb, zal ik mij daaraan gelegen laten leggen.

U ziet dus dat haast nu niet alleen niet meer noodig, maar zelfs geheel overbodig is, daar de boeken toch vóór Juni of Juli niet gebonden kunnen worden.

Meen nu niet dat ik u dit alles schrijf omdat ik van kibbelen en strijden houd, neen, 't is alleen omdat wij verschillend over dezelfde zaken denken, en 't nu mijn werk geldt, waarover ik alleen beslissen moet, omdat ik alleen er aansprakelijk voor ben. Ware het uw werk, geloof mij, ik zou 't respecteeren, is het onbillijk dat ik nu hetzelfde van u verlang?

Gul-uit gezegd, de laatste proeven hebben mij woedend gemaakt, en 't is onder dien indruk dat ik voort zal haspelen tot dat alles in orde zal wezen.

Geloof mij met de meeste hoogachting

Mina Krüseman.