Mijn leven

Mejufvrouw K. Zwolle.
Brussel, 5 September '70.

.........................

Enfin, ik ben maar blijde dat er, voor het oogenblik ten minste, een einde aan die afschuwelijke slachting gekomen is, welke de menschen in hunne onnoozelheid nog met den grootschen naam van oorlog durven bestempelen, alsof er in de 19^de eeuw, in het hart van vooruitgang en beschaving, nog zulk moorden bestaan mogt, onder welken naam dan ook! De republiek is reeds geproclameerd en de Keizerin gevlugt, even als de kleine prins, die ergens hier in België moet zijn. Wat al gebeurtenissen in ééne enkele maand! Dàt had ik ook niet verwacht, toen ik daar zoo kalm in Parijs zat en dagelijks naar mijn meester stapte, alsof men nooit iets te vreezen kon hebben. Ik ben nu reeds bijna veertien dagen weêr te huis, dus heb ik de drukte in Parijs grootendeels misgeloopen.

.........................

Het intéressantste dat ik er gezien heb was het vlaggen voor

[p. 156]

een valsch overwinningsbericht. Om drie uur ging ik uit om mijne les te nemen, toen was de geheele stad met vlaggen en wimpels versierd, de rijtuigen en de paarden, de menschen, de gebouwen, zelfs de koopwaren die uitgestald waren, alles, alles was met vlaggen versierd! Een meloen met een groote vlag er op en daar naast een pruim met een kleintje, het was met regt bespottelijk! En toen ik om vijf uur van mijne les terugkwam, was er geen enkel vlagje meer te zien! Toen wist men dat de Franschen eene nederlaag gehad hadden in plaats van eene overwinning te behalen, en de algemeene déceptie was zóó groot dat men (omdat men zijn woede op geen pruissen koelen kon) eindelijk maar met elkander vechten ging! Welk eene natie zonder zelfstandigheid en nadenken! Men kan van die onbezonnen, opgewonden franschen letterlijk maken wat men wil, want dezelfde troepen die 's morgens ‘Vive l'Empereur!’ geroepen hadden, gilden 's avonds ‘Vive la République!’ en stapten eenige dagen later, de Marseillaise zingende, de spoortreinen in, om voor hun Keizer te gaan vechten, en zich, ter wille van een ellendeling, dien zij zelve gekroond en vergood hadden, te laten doodschieten of verminken! En hoe lang zullen zij zoo dwaas nog blijven? Arm mooi Frankrijk! Wat heeft het reeds verschrikkelijk geleden! En arm mooi Parijs! Wat zal dat mogelijk nog te lijden hebben!

7 September.

.........................

Het zal met mijne musikale studies ook mooi afloopen, als het zóó voortgaat in Frankrijk, daar er nu aan geen terugkeeren te denken is.

.........................

Enfin, dat doet er niets toe; een weinig geduld en een goede dosis courage, dan komt een mensch toch vroeg of laat teregt. In dezen tijd van rampen en tegenspoeden van alle soort mag men om zulke bagatellen niet denken, die hebben toch niets te beteekenen in vergelijking van de groote gebeurtenissen welke ons omringen.

.........................

Mina.