Mijn leven

Mevrouw E.
Brussel 14 November 1869

.........................

Mijn laatste excursie naar Holland is, even als mijne vorige naar Parijs, geheel voor zaken geweest. ‘Voor zaken’ zult gij zeker verwonderd vragen. Ja, ik reis ook al voor zaken tegenwoordig, en dat nog al geheel in mijn vak. Van alle kanten krijg ik brieven voor huwelijken, alsof ik morgen trouwen moest, en niemand die op het oogenblik minder aan trouwen denkt dan ik, die tot over mijne ooren in muziek- en concert-questies zit. Eerst ben ik naar Parijs geweest om mij door eenige beroemde professoren te laten keuren, die mij eenparig naar de opéra verwezen hebben, maar aangezien ik weinig roeping voor het théatre¹ gevoel, en veel liever met concerten door de wereld wilde komen, zoo ben ik daarna naar Holland gegaan om te zien of ik ook op de vijf groote concerten van de unie (Amsterdam, Rotterdam, den Haag, Utrecht en Arnhem) teregt kon komen. Dit is echter mislukt. Omdat men mij niet kende, wilde men mij niet eens hooren; en omdat men mij niet gehoord had, kon men mij natuurlijk niet kennen! Nederland is een grappig landje wat muzijk betreft; dit heb ik bij deze gelegenheid gezien; niemand durft er zelf te oordeelen en daarom engageert

1 Voor het théatre-leven had ik moeten zeggen, daar de planken mij van kleins af hebben aangetrokken, maar de heeren machthebbers my schrik aanjoegen.

[p. 125]

men op de groote concerten geene andere artisten dan die, welke hunne réputatie in het buitenland gemaakt hebben, en dáár goedgekeurd geworden zijn. Enfin, het doet er nu gelukkig niets toe, daar ik zoo lang Papa leeft niets noodig heb, en dus op mijn gemak kan afwachten hoe de zaken marchéren zullen en waar ik nog eens teregt zal komen. Vind ik geene concerten, dan... alles is mogelijk, maar trouwen niet!

En attendant zijn wij aan het zoeken naar eene dame, altijd gedistingueerd natuurlijk, een présentabel mensch uit onzen stand, dat behoorlijk fransch spreekt en dat genegen zoude zijn om met ons zamen te wonen en het bestier van ons klein huishoudentje op zich te nemen. Op die wijze zoude ik vrijer in mijne studies zijn, en tevens beter nu en dan eens kunnen uitvliegen als het noodig was. Als gij soms eene dusdanige half oude dame tegen het lijf mogt loopen, zult gij dan eens aan ons denken? Tante zal ook wel op staan te kijken van al dit nieuws, maar zij wist waarvoor ik studeerde, en verwonderen zal het haar dus niet.

.........................

Mina.