|
| |
Vijfde Deel. Eerste uytkomste.
Cupido spreeckende uyt de Wolcken die sacht in 't neder dalen zyn.
HEt soet gheselschap van mijn Throon,
En 't vrolijck rijcke van de Goon
Verlaet ick heden door 't ghebiet
Mijns Moeders die my dalen hiet
Hier aen de soete Griecksche strant,
Om met myn schichjes heeten brandt
Te treffen 't herte van Heleen,
Met Paris minne die de Ze'en
Noch met syn swang're Kielen kruyst,
En door het holle water bruyst,
| |
| |
Om Ledaes blancke Pluym gheteelt
Die stadich in syn herte speelt.
Terwijl d'Ideesche Nimphs gheklagh
De hooghe Rotsen dagh aen dagh
Doet wedergalmen: haer verdriet
Om d'ontrou, van haer Lief gheschiet.
O Nimphe! 'k siet op d'aerd soo gaen
Als liever komt, moet leyder gaen:
Men vind nou trouwe Liefde meer;
Maer liefde tot de rijckdom eer.
De Minnaer die syn sinnen set
Op lagher, wertet haest belet,
Indien een Dochter trouw'lijck keurt
In staet een minder, 't vaeck betreurt:
Want d'Ouders sien meer nae het goedt
Als na de gaven van 't ghemoedt.
Hier door wort vaeck de Min een Hel,
En eyndeloose hertens quel.
Daer trouwe Liefd op deughden siet,
En Minnens schijn goedt heftigh vliet.
De Dochter Catoos wat bedaeght,
(Een Weduw zijnde) wert ghevraeght
Waerom sy niet hertrouden,
Of d'eerste Liefd' haer rouden?
Antwoorden wijsselijck, 't is mits ick niemand vind
Die meerder myn persoon, als myne schatten mind.
't Is recht gheseyt; doch dese tijdt
Gantsch op een ander wyse vrijdt.
Men siet nu na gheen kloecke geest:
Maer na de ronde kloeckheydt meest.
Die liefde men eerst, daer na die gheen
Met wien men gaet in d'Echte treen.
Hoe wel men noch wel yemant vindt
Die uyt oprechte liefde mindt:
Doch weynigh: want het tijd'lijck goedt
Het meest is dat de Liefde voedt.
Heel anders was de gulde Eeuw:
Men woonde vredigh by de Leeuw,
By Luyperden en Tygh'ren wreed,
Wien gheene oyt de Mensch misdeed
Door haer onnoselheydt alleen;
Mits yder was soo wel te vreen:
Oprechtheyt vrijd haer voor ghevaer,
En drongh elck tot syn weder paer.
't Sant groef men om het nijdigh Gout:
t'Sint heeft men Steden op ghebout.
| |
| |
't Besitten was het altemael,
Doen wiert de Eeuwe van Metael:
d'Eenvoudicheyt die most van kant,
De Hovaerdy nam d'overhant:
Hier meed' soud ick vergeeten wel
Mijn Moeders strenghelijck bevel,
Om de Princes van Grieckens kust
Te koocken saussen nae haer lust,
Ick heb mijn Pyltjes soo ghewet
Dat sy myn 't treffen niet belet,
Alwaert een tweede Adamandt,
Of snelder noch als Atalant,
Ja konse als een Argus sien,
Sy sou mijn Peesen niet ontvlien,
'k Heb Iupijn die de blixem draecht
Wel eer oock met de Min gheplaecht,
En dien, die Atlas synd vermoed,
Den Hemel op sy schoud'ren loed:
Dat hy by Lybens Coningin
Quam handelen het draet ghesin,
Omphales schoonheyt ley ter neer
De force van den grooten Heer,
Alleenich door mijn soet ghewelt
Die Helsche monsters had ghevelt,
En wilde stieren temmen kon
Sat by de maechden nu en spon,
Hoe sal dan een Goddinne teer
Ontvlien Cupidos strengh begheer?
Hoe sal de Dochter van Iupijn
Dan voor mijn schichten veylich syn?
Die nimmer weet van teghenspoet
Veel eer de wulpsche Minne voet,
Als die met armoedt syn gheplaecht,
En meer de doodt als 't leven haecht:
De Weelde is mijn beste vriendt,
En ledicheyt my meeste dient,
Het op Helena sy ghemunt.
My dunckt ick sie het Griex Palleys,
Waer toe ick aen nam dese reys,
Ick gae vrymoedich 't Hoff besien,
Wert ick bespiet soo kan ick vlien,
Dees vleugels voeren my seer snel
Daer 'k meen my niemant volghen sal.
binnen.
| |
| |
De Gordijnen half op ghehaelt sit Helena en slaept,
Cupido komt aen d'ander syde uyt.
Sacht, sacht, Helena rust,
Haer lieve beelt ghenaecken:
Of hae haest wacker maecken.
binnen.
Helena ontwaeckende staet op en spreeckt.
Wat was ick daer vol vreucht, en nu 'k ontwaeck is 't schijn:
Een soet herdenck my dreef van dien ick placht te syn,
Doe noyt mijn jeuchdich bloet ontsteecken was met minne,
Van Lacedemons Vorst, wanneer ick als Goddinne
En als een kuysche maecht van yder wert ghe-eert:
Dies my het tijts beloop het licht verand'ren leert,
Waer aen ick speur te recht, hoe snel der weeldens vlieten
Heen vloeyen tot haer endt, hoe wellust door 't ghenieten
In 't harte onlust baert, ick stel my dan gherust,
Vermits ick nu gheniet het gheen mijn hertje lust.
Doch hoe men meer besit, 't is d'aerd van alle menschen,
Hoe meer men wispelturich sal nae hoogher wenschen,
Hoe kan ick wenschen meer te wesen Iupijns kint,
En van een machtich Vorst op aerd te syn bemint?
Wat let my dan helaes! ick voel door dese ad'ren
Trecken een soete vlam: als of my weer quam nad'ren
Het boefje van de min, Helena swyghter van,
Want syn fenijnghe schicht u niet meer treffen kan,
Vermits ghy syt ghetrout, is yemandt wel te vinnen
Die ghy soud kiesen, en voor Menelaus minnen?
Is ymandt soo gheacht, of ymandt soo ghe-eert
Als wel de Koningh is der Griecken hoogh gheleert,
Die ghy ghetrouwicheyt alleene syt oock schuldich?
Wat maeckt mijn geesje dan helaes! soo onverduldich?
Wat pranght dit teere hert, wat quellingh ist die 'k ly
Of komt het my alleen uyt droeve fantasy,
Die 't innerlijck ghemoet ontroeren door haer schijn?
V Dochter bystandt doet, O opperste Iupijn!
Siet neder op haer leedt, versacht haer vrede pijne:
Wiens heymelijck ghequel, haer leven doet verdwijne.
Hoe ist mijns herten wins?
Mijn gheesje stadich speelt op u mijn waerde Prins.
Het scheen ghy klachtich waert.
K'weet Prince van gheen klachten,
| |
| |
Vermits ghy syt alleen, de baeck van mijn ghedachten:
Of schoon de tydens quel het herte vaeck beroert,
De reden dat wel haest weer op syn plaetse voert:
Gheen mensch leeft soo gherust, o Koninck! hier beneden,
Of hy wert vaeck beweecht, door tijts onstuymicheden:
Ist wonder Prince dan, die Griecken-lant regeert
Dat door inbeeldingh wert een teere siel verheert?
Gheen oorsaeck schoon Helena hebt ghy om te suchten,
Veel min voor swaricheyt of ongheval te duchten:
Is niet mijn gantsche rijck in vaste vreed ghestelt,
En Argos te ghelijck; wat ist dan dat u quelt?
Syt ghy niet Coningin vande vermaerde Griecken?
Een dochter van Iupijn, wiens schoonheyt op de wiecken
Van 't vlieghende gherucht rontsom de aerde sweeft?
Wat Vrou in 't laghe rijck by u te roemen heeft?
Dies danck ick d'hooghe Goon, doch waer syn sulcke wetten,
Die het inwendich hert de fantasy beletten?
Ick leve wel gherust, my schrickt gheen ongeval:
Doch gheen mensch weet helaes! wat hem ghebeuren sal,
Daerom behoortmen wel de spreucke te betrachten,
Dat niemandt voor syn doot gheluckigh is te achten,
Ghelijck yemandt die sweeft in 't natte rijck der Maen,
En 't schuymend bracke drift siet op en neder gaen:
Soo gatet oock met ons, hier in dit brosse leven,
't Gheen naer der Goden wil wort op en neer ghedreven.
't Is waer wijse Princes, doch eene die seyt wel,
Dat s'menschen eyghen hert vaeck is syn eyghen hel;
Want soo men dwaeslijck treurt uyt sinnelijck verkiesen,
Soo is men oorsaeck selfs syns eygens rust verliesen:
Hoe kan hy syn bevryt voor quellingh in syn gheest,
Die staech voor haefs verliesingh of doots schichten vreest?
Al waert een Prince selfs die al des werelts rijcken
Gheschakelt had aen een, syn harte most beswijcken
Indien het altoos wert met nieuwe sorgh ghequelt
Dies bid ick schoon Goddin, u doch te vreden stelt,
Verheugent in het gheen de hooghe Goden gunnen,
Het gheense even wel doch namaels nemen kunnen.
Page uyt.
Wat of mijn Pagie brenght?
Van 't machtich Troyen, is hier heden aenghelant
Met treffelijcke swyt, en Coninckse galleyen.
Gaet dat hem Ayax selfs de wegh ten hooff bereye,
Dat oock mijn Garde sy in wapenen ghestelt.
Binnen.
Misschien het Hector is, den Troyschen oorloghs Helt.
Ayme! ick ben bevreest voor veelerhande quaden,
Dat ymandt komme hier mijn Prince te verraden.
Neen suster van Minerva 't beurt dickmaels dat uyt lusten
| |
| |
Een Prince gaet besien eenigh uyt-heemsche kusten,
Het voecht een jonghman wel te reysen eens van kant:
Indien 't hem beuren kan, veer uyt syn Vaderlant,
Hy vindt een ander aerd van volckeren en steden,
Ghebouwen, eygenschap, en vele vreemdicheden.
Natura alles heeft verscheydentlijck gheteelt,
Haer schoonheyt over al besonder uyt ghebeelt:
Niets isser oock hoe kleyn gheschapen hier op aerd
Of 't is verwonderingh, en oock aenmerckens waerd:
Alleen niet inde mensch maer inde stomme dieren,
Een Philosooph treckt nu uyt 't leven vande Mieren.
Het sant 't gheen nutteloos: soo 't schijnt den oever deckt,
Stut wel de woeste Zee datse niet in en breckt.
Dit wijst een yder aen, om op sich selfs te letten:
Een Prince dat hy houdt goe politijcke wetten,
Om met voordachten raed te stutten het ghewelt:
Eer alles leyt om veer, en 't klaghen niet en gelt.
Dus leert een yder 't syn, men kan uyt al de wercken
't Sy Aerdts of Hemels oock veel nutticheden mercken.
De Prince ginder komt, en Ayax aen syn sy.
Wt Priams naem ick groet de Opperst in vooghdy
Van Sparten hooch beroemt, myn Vader die de vesten
Van Dardans muren sticht, sandt my in dees ghewesten
Om nae het out ghebruyck te hechten aen syn Kroon:
Door trouw vrientschaps verbondt het rijck van Atry Soon,
En wenst syn Majesteyt tot syne achter jaeren
Gheluckelijck de Croon van Sparten mach bewaeren.
Syn Majesteyt betoont my over groote eer,
Dies de vergeldingh sal op my berusten weer,
Syt welkom in myn Hoff, van u Heer Vaders weghen.
Gints staet Helena selfs, 't is Venus sie 'k te deghen.
't Gherucht hier vaecken quam van Hectors vromicheyt.
Mijn Broeder is het van wien mijn de Koningh seyt.
't Moet syn een kloeck soldaet ervaren inde wapen,
Onder een wacker Hooft mach yder veylich slapen.
Mijn Heer set niet ter sy syn eyghen kloeck beleyt,
Die als een Sonne pronckt, tot Spartens mogentheyt.
d'Atriden syn berucht in wijs bestier huns rijcken,
Gheen Princen in Euroop of Asia te wijcken.
Ick ben verwondert over syn heusheyt seer.
En ick verwonder my over u schoonheyt meer.
't Blijckt aen syn geest dat hy is van een Edel bloet,
'k Acht dat Priamus Soon ons dese eere doet,
Dat hy ons Griecken wil een wijle tijts vereeren
Met syn bywesen, eer hy weer naer huys sal keeren.
Soo langhe wijse Vorst, tot dat Priams ghebiet,
| |
| |
Hebt ghy soo langh ontsiet,
Soo moocht ghy na u lust besien de Griecksche steden,
Ist avondt-mael ghereet, soo laet ons binnen treden.
't Is alst myn Heer gelieft.
Komt Prince, want ick acht
V leden zijn vermoeyt, en ghy na ruste tracht.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij