|
| |
Derde Deel. Eerste uytkomste.
Die 'k veel te langhe mis,
Begon op 't Veldt te stralen.
Doen heb ick hem sijn Vlock
Noch singhend' met sijn stock
Ten Boswaert in sijn drijven,
En 't Vee moet zijn ghestalt:
Waer op hy nu moet blijven?
| |
| |
Ay my: ick ben soo bangh,
Ghesocht aen geene Linden,
Mijn Paris meest te vinden.
Sult ghy dees langhe nacht
Mijn laten noch vol klacht?
O trouste van de Phrigen:
Sal ick voor trouheyts loon
Helaes! soo wenschten ick
Mijn Zieltjen van der aerden
Gheruckt werdt in de Hel,
Dan laes! ten helpt my niet
Mijn dunckt ick door de blaen
Sie gints een Herder staen,
En herwaerts tot my komen.
Ick heb van veer in 't Bosch u klachten aenghehoort:
O Nimphe! Paris is verslonden noch vermoort
Van eenich onghediert; maer doen hy lach en rusten
In 't schaduw van sijn hol, te sluymeren hem lusten.
Siet ginder in de blaen verschijnen een Goddin,
Die soo ick na verstont, was s'Hemels Koningin.
Verselt met andere twee: de eene die de stranden
Van Cyprus heyligh zijn, alwaerse quam te landen:
Die Venus wert ghenoemt: de ander was de Maecht,
Wiens wijse Hooft een Helm met langhe pluymen draecht.
Sy voert een Schilt en Lance, als waer het de Princesse,
Die op den Helicon als tiende komt te lesse.
O Goon! wats dit geweest.
En trock de eene soo een weynigh aen een sy,
Om oft haer wille was u Minnaer op te wecken,
Dat soo sijn Vonnis haer een oordeel mocht verstrecken
Wie dat de schoonste was.
Is dit Goddinnen werck die ons te boven gaet,
In wijsheyt van verstant. Hoe gingh het voort Menander
Sy boerten met malkander.
Mercuur hem weckten voort, en gaf hem te verstaen,
Waerom het Goddelijck volck betradt de aertsche paen?
| |
| |
Dit sach ick aen van veer: u Herder die verschrickten:
Dies sijn vreesachtigh oogh te met op haer eens flickte.
Des Hemels Koningin, beloofden hem de Schat
Die 't tweede werelts deel in sijn ghewelt om-vat.
De wijse Pallas, dat hem yder een sou loven,
En dat hy in verstandt sou verre gaen te boven
De kloeckste van de aerd. Doch Venus die door min
Betovert ons ghemoedt, belooft hem een Goddin,
In schoonheyt soo volmaeckt, en lieffelijck van wesen,
Dat sy haer beeltenis in als ghelijck sou wesen.
O Goon! hoe 'k my verschrick. Vervolgh hoe gingh het doe?
Hy wees de schoon Goddin van Cyprus d'eere toe.
O groote sotterny! waer is hy voorts ghebleven?
Na dien hy Venus hadt het gulden Fruyt ghegheven,
Was Iuno heel ghestoort, en swoer der Phrigen val:
En vloot met Pallas voorts uyt Idas rijcke dal.
Beroven van haer Lief een arme Herderin:
Sult ghy geyle Cypres ontblooten van haer trouwe
Een kuysche Velt-Goddin? Ha! overspeel'ge Vrouwe.
Doch 't meeste noch van al, o OEnoon! hoor na mijn:
Was dats hem Koninghs Soon van Troyen sey te zijn.
Voorts heeft s'hem doe belooft: ghy hebt wel hooren noemen
De Dochter van Iupijn, die de Spartannen roemen
De schoonste Vrouw te zijn van het Argenisch strant:
En oock de Koningin van 't gantsche Griecken Landt
Te gheven tot sijn Bruyt, en gingh hem voorts gheleyen,
Gints door het Eycken bosch. Ick quam sijn Kudde weyen,
Hoe Iupijn! lijdt ghy dit
Die 't schijnt, dat daer om hoogh ghelijck als Rechter sit?
Sal ick om dese twist mijn liefde moeten derven?
Soo wensch ick dat ghy my laet op dees plaetse sterven.
Sal dit het eynde zijn onluckigh Herders Kint,
Dat ghy u Paris staegh soo trouwelijck hebt ghemint?
Soo sal het stomme Lof, 't gheen Zephirus doet ruysen
Hier in dees Wildernis: 't Zee-water 't gheen komt bruysen
Al morrende op 't strandt: uyt bulderen het leet
't Geen ghy ontrouw Minnaer, aen u OEnone deet:
En maecken u bekendt al u lichtvaerdigheden:
Al u beloften snoot, en al u valsche Eeden
Die ghy ghesworen hebt, dat eerder X'antus vliet
Sou stromen rugghe-waert voor dat ghy my verliet.
Keert! keert! o stromen keert! hy heeft my al begheven,
Dies my ellendighe verdriet voortaen te leven:
En ghy o Eycken boom! wast op met het gheschrift,
't Geen Paris met sijn hand heeft in u schors ghegrift,
| |
| |
Tot teyckens van sijn trou.
My deert u ongheluck en snoo gheloonde Minne.
Doch wijl de Goden zijn de oorsaeck van u druck,
Soo matight u ghemoedt in dit u ongheluck.
Me Vrou! mijn tijdt ghenaeckt: want Phoebus is ghescheyden
Van onsen Horisont. Geliefd u, 'k u gheleyde?
Neen, neen, Menander neen! laet my in eenigheydt
Verteeren 't leet, het gheen my op het herte leydt.
Geen troost ick meer behoeve
Maer wensche staech te zijn in 't selschap van de droeve:
By Cocotus Revier, en dat my nimmermeer
Hecatus heldere licht op aerd sou lichten weer:
Of dat ick mocht in 't Wout by 't onghedierte schuylen,
En Huysvest vinden in haer eensaem nare kuylen.
Soo sou ick daer niet meer ghedencken aen de smert,
Die de vervloeckte Hoer my lijden doet in 't hert.
Maer gaet! o Paris gaet! indien de aert der Knapen
Van Griecken is bekent, sy sullen met de Wapen
V ontrou wreecken haest, indien Ulisses gheest
Oyt tot d'Atriden heyl voorsichtigh is gheweest:
Soo sal sijn kloeck beleyt: Sijt ghy dan Priamus Sone,
De sielen rucken wegh van sijn vergulde Throone.
Ick sie alree de wraeck van u onkuys bedrijf,
Wijl ick verlaten Nimph van herten eerlijck blijf:
Dies sal ick nu voortaen niet meer ten dans verschijnen;
Maer van een yder schuw in eenigheden quijnen.
Myn stem en sal niet meer soo queelen alsse plach;
Maer doen het naere Bosch na bootschen myn gheklach:
En als ick waer op strand soo sullen d'harde Rotsen,
Tot aen de Griecxsche kust, myn nare stem na bootschen.
Of ghy dan waert op Zee, verschrickt niet o Troyaen!
Maer laet u drifte kiel sijn rechte gangen gaen.
Laet niet de stem eens Nimphs, die ghy wel eer beminde,
V hert beweghen nu: (o dwaselijck ontsinde:)
Heb ick u niet ghemint doen ghy een slave waert,
Een arme Vondelingh, dat niemant op de aerd
Verachter scheen als ghy! En nu ghe schijnt tot staten
Te komen door 't gheluck: nu hebt ghy my verlaten.
Mijn klachten zyn vergheefs, van d'eens ghepleeghde min,
Die men alleenlijck weerstaen moet in het begin.
'k Sal hopen op ontset van myn bedroefde quelle,
En dat myn Paris myn noch weder sal verselle.
Ach! Paris, Paris, ach! myn Paris keer weerom,
Om-helst u OEnoon doch; myn Herder kom! ey kom
Verselt u Herderin, ghelijck ghy pleeght voor dese,
O vrughteloose hoop vermeestert vande vreese:
| |
| |
O vrees, benaude vrees! de vreese mijn voorseydt,
Dat hoop op Paris min met my is ydelheydt.
Mijn hertje leydt beknelt,
In bracke traentjes smelt
Mijn Zieltjen; ach myn leve
Verflaeut, en swackt in myn:
Dat ghy my mooght begheven?
Heeft min gheen meerder kracht
Noch Liefde gheen meer macht
Dat ghy (om werelts staten)
O staet-sucht leeft ghy noch?
Heerst ghy in Paris herte,
V valsheyt; tuyght myn smerte.
De Min past op gheen Eedt
Het gheen ick moet beklaghe.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij