't Vonnis van Paris en d'onschaeckinghe van Helena
(1637)–Jan Harmensz. Krul–
Auteursrechtvrij
[Folio A4r]
| |
Streckt tot u harts vernoeghen,
Die niet onrustigh haeckt
Na 't gheen de luck-vrou braeckt,
Maer na de Goon toe-voeghen.
Die liever u ghemack
Hebt in het leeghe dack
Als in de groote zalen,
Die Nijt of Blixems kracht
Of bitsighe tweedracht
Licht doet tot puyn neer dalen.
Dus is ons kleyne staet,
Bevrijdt voor vele quaet,
Want gheene storm of winden
Beroeren ons ghemoet sy in Thetis vloet
Ons goederen verslinden.
Noch gheen wraeckgierigh hert
Op ons ghenomen werdt
Door woeckerighe daden:
Wy leven in het groen,
Daer wy ons Schaepjens hoe'n,
En hunne lust versaden.
Gheen Roovers fel ghesicht
Verbleeckt ons aenghesicht,
Wt vrees van Haefs verliesen:
Want wy voor 't hooghste goedt
De rust van ons ghemoedt
Voor alle Schatten kiesen.
En als den morghen-stont
Ontrent den Horisont
Verdooft Dianas stoeten:
Soo sien wy Lucifer
Latonis Soon van ver
Met sijn ghetintel groeten.
Gheen lafheydt van het bedt,
Of sluymer dan belet
Ons noch te koy te blijven,
En met ons vlockje weer,
't Sy dichte by of veer,
Na 't vochte wout te drijven.
Dicht by daer X'antus vliet
Sijn stroment water giet
In Idas groen valeyen,
Daer wy met Nimphjes veel,
Door spel en soet ghequeel,
Vermaecken d'Harders Reyen.
| |
[Folio A4v]
| |
Doch ghy OEnoon alleen,
Door u uytmuntentheen,
Boeyt my als't puyck der schoonen,
Die hier aen 't Phrigisch strant,
Of gantsch Pergami Lant
Onder de Nimphjes woonen:
En als Apollo brant,
Soo vlie'we aen de kant
Van dese koele stroomen,
Daer 't voghels melody
Begroeten ons ghevry
Met schaduw van de Boomen.
Wat toone van Musijck
Heeft eenichsins ghelijck?
By Nachtegaeltjens keelen
Die door naturens leer,
Tot hunne Scheppers eer
In onse Bosschen queelen.
Wat Purper van een Throon
Dat met sijn hooghsels schoon,
Trots Goden Ledekanten,
Heeft weerga by 't gheblomt
't Gheen Flora jaerlijcks komt,
In onse Beemden planten.
Recht ciersel tot de krans
Der Nimphjes, die ten dans
Ghetoyt als velt-Goddinnen
Verschijnen: dies 't ghemoet
Al heymelijcke voet
De brant van hare minnen.
O OEnoon Lief alleen
V min ick anders gheen
Van onse Bosch Najaden,
Staech blincken in mijn oogh
Als Phoebus toont om hoogh
V gheestighe ghewaden.
De Eycken schaduw dicht
Ken dat betuyghen licht,
Onder wiens lieve looten
Ick vaeck het schoonste schoon
Mijns waerdighe OEnoon
Omhelsent heb ghenooten.
Daer noch het quastigh hout
Het blijck mijns minne hout
Diep in de schors gheschreven,
Dat X'antus teghens aert
| |
[Folio B1r]
| |
Sal stroomen rugh-waert
Eer ick haer sal begheven.
Doch sy en is hier niet
Die af zijnd' my ghebiet
Van minne dus te spreecken:
Soo ghy o swoele windt
Eens mijn OEnone vindt,
Doet haer hier van een teecken.
Best legh ick mijn hier neer
Tot dat de Sonne weer
Ter zijde schiet sijn stralen:
En dat sijn Hencxten mat
Wt 't woeste blaeuwe nat,
Gantsch moede neder dalen:
En rusten my in 't schaeuw van dese Wildernis,
Tot dat door dachs vertreck 't ghevoghelt stilder is:
En dat ick sie gheaest mijn mat gheweyde vlocken,
En drijfse na de koy op haer ghewoone stocken.
Weyt, weyt dan Schaepjes al voldoet u graghe lust,
Terwijl u Harder hier in dese koelte rust.
|
|