|
| |
| |
| |
D'Autheur
Om waerachtighe na-volginghe sijn's Leeringh.
O Godt! heb ick gedoolt, verblind in lust der zonden,
En noyt den rechten wegh van waer berou ghevonden.
O God! heb ick gedwaelt, in zonden my misgaen:
Met kennis waere Deught heel selden onderstaen.
Heer, heb ick dickmaels u geboden overtreden.
Heer, ben ick dickmaels van mijn selven aengestreden,
Tot af-stand van het quaed, dat mijn gemoed (door pijn)
So menigh reys op reys wel woud' onstslaghen sijn.
Ick kent', de snoode lust, tot alle quaed geneghen,
Die dreef my (als verblind) van deughdelijcke weghen.
Mijn onbedachte Ieught (verzot in Werelds Eer)
Beminden 't Godlijc wel, maer 't Werelds noch veel meer.
Hoe menighmael, o God! heb ick mijn selfs vergeeten.
Wat heb ick menigh dagh sonder u Lof versleeten.
Wat heb ick menighmael onwetend' quaed volbrocht.
Hoe weynigh heb ick, Heer, om u Geboon gedocht.
Hoe dick en menigh-mael heb ick mijn selfs bevonden
In mijn gemoedt beschaemt, door leelijckheyd der zonden.
Hoe dickmaels ben ick, Heer, van deugdens-spoor getreen.
Hoe weynigh heb ick om vergiffenis gebeen.
De zonden mijner Ieught de arme Ziele krencken,
Maer wiltse Heere God (seyd David) niet gedencken.
Verlost my van den druck. Verlicht my van de smert
Die nu ver-openbaert, die nu bevonden wert.
Leert my u weghn, Heer, u paden te betreden.
Gedenckt, ô God! op u ontferremhertigheden.
Verlicht my met het licht van wijsheyds klaere dagh,
Dat ick den rechten wegh, o God! eens vinden magh.
Laet d'ooghen vol getraen voor u werden bevonden,
Tot een leet-wesen, Heer, van mijn voorgaende zonden.
Laet mijn wee-moedigh hert, niet met een yd'le schijn,
Maer metter daed bedroeft om sijn misdaeden sijn.
| |
| |
Laet my (Almachtigh God) met een oprecht begeeren
Van't p'rijckeloose spoor der quaed' gewoonte keeren.
Keert my ellendigh Mensch van zonden tot de deught.
Drijft my tot kennis (Heer) van Goddelijcke vreught.
Leert my u wille doen; u wil (o Heer) te willen;
Te kennen hoe veel 't Aerdsch en 't Hemelsche verschillen.
Heer! stiert my op het Padt dat ick hier heb bereyd.
Laet my niet minder doen dan alsser is geseyd:
Waerachtigh d'overvloedt des werelds te verlaten,
Te doen het gheen ick seg: De Wereld leeren haten.
Treckt mijn begeerte tot het eeuwigh, eeuwigh Heer,
En gunt mijn selfs te doen het gheen ick and'ren leer.
Heb ick voor desen u geboden overtreden,
Betoont my, door berou, uwe Barmhertigheden.
Vergeeft het my dat ick in't minste oyt misdeed,
U Godheyd ist bekent, mijn misdaed is mijn leed.
Heb ick misdadigh, Heer, mijn jonghe tijd versleeten,
Ghy weet ick veel misdeed, en heb het niet geweeten.
Onnoodigh dat ick hier van maecke mijn beklagh;
Maer gunt my dat ick, Heer, mijn schuldigh kennen magh.
Vergund my (goede God) dat ick my mach gewennen
In mijn gemoed mijn eyghen selfs te leeren kennen,
En hoe de Knecht genaeckt veel druck en teghenspoet
Die 's Heeren wille weet, en diese niet en doet.
Wat is des Heeren wil? Wat wil God dat wy maecken?
Te dienen hem: de lust des Werelds te versaecken.
Doch (Heer) beklaegh'lijck ist: wy weten alle dingh,
'tGemoet getuygt ons 'tquaed, maer gheen veranderingh.
Vergunt my (God) dat ick niet op een ander kijcke,
Maer op mijn selven mach rechtvaerdigh vonnis strijcken.
En laet my niet het quaed van anderen verspien,
Maer laet ick in mijn oogh altijd den Ballick sien.
Vergeeft my (Heer) de schuld van alle mijn misdaeden
(Door een oprecht berou) wt loutere genaden.
Dickmaels heb ick verdient rechtvaerdelijck u straf,
Schoon dat een ander my de oorsaeck daer toe gaf.
Ick deed' wel dat ick noyt en dacht te doen mijn leven,
Om dat my oorsaeck was van anderen gegeven.
| |
| |
Had berer kennis my die mis-slagh doen verstaen
(Ghy weet het goede God) ick hadse niet gedaen.
Vergeeft haer dan die my tot zonden oorsaeck gaven.
Vergeeft haer, Heer, die my maeckten der zonden slaven.
Ick bidd' u voor die gheen' die my hebben misdaen,
Op dat ick wedermach vergiffenis ontfaen
Verlicht de oorghen van die quaed op my begeeren:
Beschaemtse goede God, en laetse tot u keeren.
Treckt my wt het getal. Scheyd my van het geslacht
Dat and'ren schuldigt, en sich selfs onschuldigh acht.
Laet mijn niet sijn, o Heer, getelt onder 't getal
Die Hemels dinghen wenscht, en wroet in't Aerdsche dal,
O Heer! en laet my niet met die gheen' sijn bevonden
Die veel ten Gods-dienst spoen, maer blijven by de zonden.
Gunt dat mijn ziel met die, Heer, niet gerekent wert
Die Gods Wet volgt in schijn, gebruyct de wer'lt in't hert.
O Heer! laet onder die mijn Naem niet sijn geschreven
Die 't Woord Gods hooren, maer niet na Gods Wetten leven.
Maeckt my niet die gelijck, die wijse Leeraers haet
Om het bestraffen van Godloose overdaet.
Heer maeckt my niet als die, die sonder kennis letten
Op Aerdsche dinghen, en de deughd' ter sijden zetten.
Oock niet met die, die 't hert hangt aen het tijd'lijck goet,
En als de blinde Mol hier in der Aerden wroet.
O Heer! en wilt my oock niet onder die gheen tellen
Die't Fabels achten dat men dit te vooren stellen.
Scheyd my, o Heer! van die, die veel weet, siet, en hoort,
Maer door een quaed geloof vaert in sijn wellust voort.
Wilt mijn doch (goede God) van desen verr af-scheyde,
En wilt my tot de Deught met goede kennis leyden.
Gunt my de haet, Heer, die een Christen is van nood:
Haet, die de quaed' begeert' van Werelts wellust dood.
Gheen overdaed haeght God, schoon zy van Gode daelen,
De Menschen moeten Godt daer weder van betaelen.
En isser iets misbruyckt, of komter wat te kort,
Denckt dat het aen de ziel dan weer vergolden wort.
| |
| |
Dies wilt my dese drie, ô Heer, verleenen t'samen:
Matigheyd, Vernoeging, Gods vrees, tot ziels-heyl, Amen.
DRIE dinghen wensch ick, en niet meer:
Voor al te minnen Godt den Heer.
Gheen overvloed van Rijckdoms-Schat,
Maer wensch om 't gheen de wijste badt:
Een Eerlijck Leven op dit dal.
In dese drie bestaet het al.
Gheen Lof, gheen Eer, gheen Werelds pracht,
Gheen gelt, gheen goed, gheen E'el geslacht,
Gheen rijckdom, macht, oft groot gebiet.
Verstand, noch wijsheyd, baten niet.
Hoe schoon, hoe trots, hoe wijs geleert,
Hoe hoogh geacht, hoe wel begeert,
Hoe kloeck bespraeckt, hoe rijck in reen,
Ontbreect den Mensch dees Schat alleen,
Ontbreeckt hem (segh ick dese pracht,
Al wat hy had is niet ge-acht;
Maer al sijn Eer maeckt hem een roof,
Door 't rooven van een goed geloof.
J. KRUL
Gedenckt te sterven.
Eynde des sevenden Deels.
|
|
Auteursrechtvrij