I. Krvls Uermaeckelijcke uuren,
Vyfde Deel.
Waer in Sellef-stryd.
Voor-reden.
NIet min ist waerachtigh als ghemeen, dat Eer gaet boven goed, aengesien de rijckdommen so seer valsch als verganckelijck sijn. Hoe waerachtigh dat het selfde zy bewijst ons het verhuysen des Ziels uyt den Lichaem, wanneer de vlugge tijd ons broose levens-draed ten eynde ghereckt heeft. Iemand sijnde van de Fortuyn des Werelds mildelijck begaeft met tijdelijcke Eere, Lof, ende Rijckdom, dervende de Deught, Naem, ende goede Faem; Ruymende dese Wereld, wat keunen die selfde baten? In der waerheyd, zy getuyghen selfs, dat sy immer so valsch ofte valscher sijn als verganckelijck. Valscher door reden deses: Sy schijnen der Menschen leven met beloften als oock machten die zy hebben van wellust, eer, ghemackelijck leven te behaghen. Ondertusschen, men neemt haer beloften aen; men gebruyckt haer gaven; Noodsakelijcke oeffeningh der deughde werter door vermindert. Eyndelijck, de doodt doet de Ziele desen kercker des lichaems ruymen. Onse Eere is ten eynde. Onse glory is te niet. Onse wellust is verdweenen. Somma, 't is daer mede alles gedaen. Seght my eens, sijn wy niet onderworpen veele miserien, ellendigheden van eeuwighe tormenten. Ick sorghe Ia, indien't saecke is dat de Heylighe
Auteursrechtvrij