|
| |
Echts-Eer-Dicht,
Over de vereeningh van den vromen Iongman Joost Iansz. Ende d'Eerbaere jonghe Dochter Margrieta de Haes.
DEn Schipper die en had kloeckmoedigh noyt doorvaren
De ongebaende Zee, vol spooreloose baeren,
So hem alleenigh had ontbroken het Compas
Dat by den nacht so wel, als dagh, sijn Leydsman was;
Even so gaet het mee in saecken van de Minne:
Den Minnaer can sijn Lief sonder Compas niet vinne.
Waer sonder hy hem oock ter Zee-waert niet begeeft
In't Scheepje van de Min, dat vaeck so tobligh sweeft
| |
| |
In baeren van verdriet, en swaere moey'lijckhede,
Voor dat men daer in is, en heeft men rust noch vrede.
Eer-waerde Bruydegom, en Deught-lievende Bruyt,
So haest ismer niet in, men waerder gaerne uyt.
Men set het zeyl in top, om snelle gang te maecken,
Men viert het Schootjen wt, om aen het Land te raecken.
Men viert het schootjen wt vaeck eer men wel versint,
Oft niet best wesen soud' te zeylen by de Wint.
Te zeylen by de Wint, dat is, dat men doet duycken
Beveynstheyt onder Liefd', veynsen by Liefd gebruycken.
Het een dat ist Compas, het ander is het Schip,
Het een een Haven is, en 't ander is een Clip.
Een Clip die Liefde is, die't Scheepje door haer krachten
Van't bulderend' onweer stoot op Klipp'ghe gedachten.
De baeren van de Min haer stercke Eb, oft vloet,
Het Scheepje van de Liefd' al hobb'lend' drijven doet
In't midden van de Zee; den Minnaer denckt te scheyen
Soo hem 't Compas gheen hoop geeft voorder te geleyen.
Maer so het onweer slist, der baeren loop wat stuyt,
Den Schipper grijpt weer moedt, en smijt sijn Ancker uyt.
So doet den Minnaer mee, die Schipper is van dese,
Die't Ancker is sijn hoop in't onweer van de vrese.
Sijn Liefd' is sijn Compas, sijn Scheepje is de Min
Het gheen den Minnaer voert alleen by sijn Godin.
Heer Bruydegom, ghy hebt u nu van Zee begeven,
En een gewenschte staet verkooren, te beleven.
't Is nu met u gedaen, versoet u bitt're pijn,
Laet door't verkregen soet 't bitter vergeten sijn.
Voorgaenden arbeydt sal den Iagher niet verdrieten,
So hy maer eynd'lijck mach 't gewenschte Wildt genieten,
Want wat geen arbeyd kost, dat acht men kleen van waert
Maer groot 't genot voor die gheen arbeyd heeft gespaert.
't Wildt dat ghy hebt gejaegt heeft u vaeck doen wanhopen.
Waerom? om dat den Haes so snel is in het loopen.
Maer snelder in u Iacht van soete vryery,
En lieffelijck gesmeeck, Heer Bruydegom waert ghy
Wanneer u Haesje gau Veld-vluchtigh scheen te vluchten,
Stracks volghden ghy het spoor, en liet u naere suchten
| |
| |
Als Bracken van de Min op-snuffelen het Wilt
Daer ghy so menn'ghen dagh vergeefs om hebt verspilt.
Wanneer u Haesje was in't Bos van haer gedachte,
Ghy dreeft het daer weer wt. Ghy offerden u klaghte
Aen 't hooghe Altaer van de schoon Godin Diaen;
Diana niet, maer 't was Margriet, die u sagh staen:
Het was u lieve Bruyt, die langher niet verdraghen
't Ootmoedigh smeecken kost, noch u weemoedigh clagen.
Eer-waerde Bruydegom, ghy hebt haer trou gemoet
Door u lief kosery en trouwe klaght versoet.
Ghy hebt alleen gehoedt de Schaepjes haeres sinne,
En trouwelijck geweyd in't Klaver van u Minne.
Ghy hebt haer so gedient, dat zy in't eynd' verspreyd
Een lieve gallemt heeft wt haer medogentheyd,
Dat ghy haer hebt beweeght tot mee-ly en erbarmen,
So dat zy heeft omhelst, om-cingelt in haer armen
De ziele van haer ziel. En sprack: Ick ben u Bruyt,
Het glas van u verdriet is nu geloopen uyt;
Ia 't deerd my langher Lief u droeve klaght te hooren,
't Is tijdt dat ick met vreught nu eens vervul u ooren.
Heer Bruydegom hoe haest, hoe haest verdween u smert,
Ach! als dat soete woordt drongh in het diepst' uw's hert.
Wanneer dien Echo liet so lieven gallemt klincken
Deed' u Cupido stracx wt sijne Schalen drincken
Het Nectar soete nat de natte vochtigheydt
Die op het purpur-root van uwe lipjes leydt.
U lipjes, ach! Vrou Bruyt, u lipjes sijn de Schaelen,
Waer wt u Bruydegom sijn laefenis quam haelen.
Waer mede ghy sijn hert deed' dorsten na u deught,
Deugt, daer ghy schoonste schoon de trotst me trotsen meugt.
Geluckigh Bruydegom, die wijslijck hebt verkooren,
Deugds schat, die eeuwigh strect als rijcdom gaet verlooren,
Waer in mijn wens u gunt dat ghy volharden meught,
Op dat u jonghe stam teelt lootjes van de deught.
Nu 't Boompjen is geplant, nu dat ghy hebt gegeven
Tot een waer-teecken, om vereenight beyd' te leven.
Den een des anders hand gestrengelt beyd' in een,
Als dat ghy eenigh beyd' u zielen maeckt gemeen.
| |
| |
Ist dat ghy wilt den Hof van d'Echte staet voltoyen,
So moet ghy naerstigh daer het onkruydt wel wt-royen,
En houden suyver 't padt (dat ghy nu sult betreen)
Van gramschap, haet, en nijdt, op dat de stam alleen
Van uwe liefde bloeyd, in Godsalige Minne,
Op dat het eynd' mach sijn so goed als het beginne.
Queeckt in u Lust-Hof op de Spruytjes van de deught,
Op dat hier na-maels ghy haer vruchten smaken meught.
Endt op u jonge stam een Goddelijck behagen,
Godt sal de goede Boom doen goede vruchten dragen.
Hy sal u spruytjes teer doen wassen na u sin,
So ghyse mest en queeckt met Liefde, Vreed' en Min.
God sal u Telghjes doen rondom u Hof verspreyen,
Wilt als voorgangers haer op't spoor der Deughden leyen.
Bruydegom, en Vrou Bruyt, soo't God en u behaeght,
Wensch ick het naeste Iaer u Lootje vruchten draeght.
|
|
Auteursrechtvrij